Βαρβάρα Πεντζερίδου: «Ποτέ δε σταμάτησαν τα παιδιά να ζωντανεύουν κούκλες ή να παίζουν παιχνίδια ρόλων στην καθημερινότητά τους, επειδή η τεχνολογία εξελίχθηκε»

Αποκλειστική συνέντευξη της παραμυθούς Βαρβάρας Πεντζερίδου στο δημοσιογράφο Νίκο Κολίτση 

Το Fairytales ζει έντονα την πραγματικότητα, δεν παύει, όμως, ποτέ να ονειρεύεται και να τείνει… χείρα βοηθείας σε όλους τους μικρούς και μεγάλους ονειροπόλους, που αρέσκονται να κάνουν το ίδιο, με διαφορετικό ο καθένας τρόπο! Στη διαδρομή, λοιπόν, ενός ακόμη ταξιδιού της ονειροφαντασίας του, συνάντησε την παραμυθού, Βαρβάρα Πεντζερίδου, που ετοιμάζεται να κάνει το ίδιο, σε μια φρέσκια θεατρική παράσταση, με τον «Μικρό Ονειροπόλο» της (στην αίθουσα Θεατρικού Παιχνιδιού του Ανοιχτού Ιδρύματος Εκπαίδευσης στη Νέα Ιωνία) και παρέα με το δημοσιογράφο Νίκο Κολίτση και το Fairytales στις αποσκευές τους, ταξίδεψαν «μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη», από τη μαγεία, την ποίηση, το παιχνίδι, τις κούκλες, τη φλόγα της παιδικής ηλικίας, το νηπιαγωγείο, την ψυχοπαιδαγωγική, τη δημιουργικότητα μέχρι τις ανθρώπινες σχέσεις, τους εμψυχωτές και τους δασκάλους, τα άλλοθι των γονέων, την απενοχοποίηση, την επικοινωνία, τους φόβους και τα μυστικά μας, γιατί… «Θέατρο είναι οι άνθρωποι με τα όλα τους».

• Η ποίηση και η μαγεία είναι εγγενή στοιχεία, που βρίσκονται στην ψυχή κάθε ανθρώπου. Θέατρο είναι οι άνθρωποι με τα όλα τους. Με την ποίησή τους, τη μαγεία τους, τη χαρά, τη λύπη τους, τη ζήλεια τους, τη ρουτίνα τους, τα αδιέξοδά τους κι ένα εκατομμύριο άλλα πράγματα που λειτουργούν στη ζωή τους. Το ποιητικό στοιχείο στην παράστασή μας, είναι η ίδια η παράσταση, όπως κάθε παράσταση που δημιουργείται με χαρά και αγάπη. Το μαγικό στοιχείο είναι η συμμετοχή. Νομίζω ότι όσο πιο ενεργά συμμετέχει ο θεατής σε μια παιδική παράσταση, επικοινωνεί με τον ηθοποιό αλλά και τους γύρω του.  Η επικοινωνία στις μέρες μας δεν είναι αυτονόητη.

• Οι «παραστάσεις» που δίνουν τα παιδιά στο συμβολικό τους παιχνίδι, δεν αφορούν στο θέατρο, το θέαμα και την ψυχαγωγία αλλά στην ψυχοπαιδαγωγική. Το ιδιότυπο αυτό «θέατρο» γίνεται αυτόματα, χωρίς προηγούμενες σκέψεις, πρόβες ή κείμενο και ξεκλειδώνει την ψυχή τους. Έχω την τύχη να παρακολουθώ καθημερινά το παιχνίδι των παιδιών. Η σκηνή υποθετικά θα μπορούσε να είναι ένα απέραντο νηπιαγωγείο. Εξάλλου είναι το σχολείο των παιδιών που το θυμούνται για τη χαρά που τους δίνει και την ευκαιρία να εκφραστούν.

• Η θεατρική αγωγή, το θεατρικό παιχνίδι, το τραγούδι και η αφήγηση, κατέχουν σημαντική θέση στο Δημόσιο Νηπιαγωγείο και μάλιστα όλα τα παραπάνω βρίσκονται και στον οδηγό σπουδών για το νηπιαγωγείο, το οποίο ακολουθούμε στα προγράμματά μας.

• Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, τα τάμπλετ και η τηλεόραση, παρόλο που υπάρχουν στην καθημερινότητα των παιδιών, δεν αποκλείουν το παιχνίδι στην αυλή, την πλαστελίνη, το ελεύθερο σχέδιο, το τραγούδι και το παιχνίδι με την κούκλα. Τα παιδιά, αν ασχολούνται παραπάνω απ’ το κανονικό, το κάνουν επειδή βαριούνται ή επειδή εμείς οι μεγάλοι δεν αντέχουμε τη φασαρία. Ξεκάθαρα πράγματα. Ποτέ δε σταμάτησαν τα παιδιά να ζωντανεύουν κούκλες ή να παίζουν παιχνίδια ρόλων στην καθημερινότητά τους, επειδή η τεχνολογία εξελίχθηκε.

• Τα παιδιά παίζουν, οι ηθοποιοί παίζουν. Τα παιδιά παίζουν από μόνα τους, οι ηθοποιοί παίζουν διατηρώντας πάντα μέσα τους τη φλόγα της παιδικής τους ηλικίας. Η ευθύνη μας, αν θέλετε, είναι να καταλάβουμε την ανάγκη των παιδιών για παιχνίδι και για ιστορίες.

• Η δημιουργική σκέψη, η ελεύθερη έκφραση και η φαντασία των σημερινών παιδιών δεν είναι σε φθίνουσα πορεία. Εξελίσσονται σύμφωνα με τα ερεθίσματα που δίνουμε. Δεν πεθαίνει η φαντασία και η δημιουργικότητα λόγω κρίσης. Ούτε στους πολέμους πέθανε. Αν θυμάστε τα παιδιά έβρισκαν πάντα τρόπο να παίζουν, κλωτσώντας για μπάλα πανιά τυλιγμένα και φτιάχνοντας κούκλες με άχρηστα αντικείμενα.

• Οι ανθρώπινες σχέσεις που δημιουργούνται σε καταστάσεις κρίσης και η έλλειψη επικοινωνίας, επηρεάζουν την καθημερινότητα των παιδιών. Αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι τα παιδιά σταματούν να εκφράζονται και να παίζουν δημιουργώντας όμορφα παραμύθια.

• Δεν ξέρω αν συμβάλλει το θέατρο στην υλοποίηση ονείρων των παιδιών. Νομίζω ότι το θέατρο είναι ένα ατέλειωτο σχολείο και γι’ αυτούς που παίζουν και γι’ αυτούς που βλέπουν. Τα όνειρα που κάνουμε είναι διαφορετική περίπτωση. Τα όνειρα πιστεύω δεν αφορούν στο θέατρο. Απλώς, στη δική μας περίπτωση, στην ιστορία του «Μικρού Ονειροπόλου» δηλαδή, τα απενοχοποιούμε, τα τραγουδάμε και υπερηφανευόμαστε γι’ αυτά, όσο ακατόρθωτα και να είναι.

• Το να πας σε μια παράσταση είναι επιλογή, μέσα σε τόσες άλλες που οι γονείς μπορούν να επιλέξουν για να περάσουν χρόνο με το παιδί τους. Δεν είναι άλλοθι, γιατί μετά την παράσταση οι οικογένειες συζητούν μεταξύ τους, λένε τι τους άρεσε, τι δεν τους άρεσε. Νομίζω ότι είναι περισσότερο αφορμή για επικοινωνία όχι άλλοθι.

• Σε οποιαδήποτε ομάδα, στην αρχή, πριν τα μέλη γνωριστούν μεταξύ τους και αναπτύξουν δεσμούς, η διαφορετικότητα ξενίζει. Αργότερα όμως, μέσα από τη ζύμωση των μελών, απλώς δεν υπάρχει. Εξαρτάται πάντα και από τον εμψυχωτή της ομάδας. Είμαι ευλογημένη, γιατί στη ζωή μου έχω γνωρίσει υπέροχους εμψυχωτές, που αγαπάνε τους ανθρώπους και έχουν καλές προθέσεις, χωρίς πίσω κείμενα. Αγαπώ τους δασκάλους μου, γιατί μου έμαθαν να δίνω ολόψυχα και να δέχομαι ολόψυχα.

• Στην παράστασή μας θέλουμε να μοιραστούμε με τα παιδιά την ανθρώπινη ανάγκη για τα όνειρα. Να μην ντρέπονται γι’ αυτά που περνάνε απ’ το μυαλό τους, να τα μοιράζονται. Στο κάτω κάτω όλοι κάνουμε όνειρα, αλλά δεν τα λέμε για να μη μας κοροϊδέψουν. Αυτός ο φόβος που έχουμε, περνάει και στην ενήλικη ζωή μας. Να μην ντρεπόμαστε, λοιπόν, να κάνουμε όνειρα, πώς θα ζήσουμε χωρίς αυτά;

• Όταν ήμουν μικρή, ήθελα να γίνω δασκάλα, όταν μεγαλώσω. Ευτυχώς έγινα δασκάλα για μικρά παιδιά και μπορώ να εκφραστώ κι εγώ μαζί τους ελεύθερα και να παίξω.

•  Ένα άπιαστο όνειρο είναι να καταφέρω να πάω με την κόρη μου ένα μεγάλο ταξίδι. Να γυρίσουμε όλο τον κόσμο μ’ ένα σακίδιο. Έτσι να περπατάμε στον κόσμο και να βλέπουμε...

https://fairytalesbysapaidousi.blogspot.com/2018/10/blog-post_12.html