4 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΔΕΣΠΟΤΩΝ ΖΩΩΝ

Από το 2010 και με πρωτοβουλία Ολλανδικών φιλοζωικών οργανώσεων, η 4η Απριλίου καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα Αδέσποτων Ζώων.


 Η ανάγκη για μία ημέρα αφιερωμένη στα αδέσποτα ζώα αναγνωρίζει αυτόματα το ειδικό βάρος με το οποίο επιφορτίζει η ύπαρξη των ζώων αυτών την ψυχοκοινωνική μας ζωή. Είναι κοινά αποδεκτό άλλωστε, ότι ο τρόπος που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος τα ζώα, είναι δείγμα πολιτισμού.

 Ο όρος “αδέσποτο ζώο” γεννήθηκε αυτόματα στο μυαλό του “δεσπότη” ανθρώπου, που “εφηύρε” το “κατοικίδιο” για να “δεσπόζει” στην ζωή του, την στιγμή που είδε το πρώτο από αυτά που δεν “ανήκε” σε κάποιον και δεν είχε “οικία” για να επιστρέψει σε αυτήν, και με τον όρο αυτό αναγνώρισε αυτόματα την ανάγκη του “αδέσποτου” να βρει “δεσπότη” για να το φροντίζει. Ο όρος που εμείς έχουμε εισάγει και θεωρούμε ότι είναι πιο σωστός και ακριβής, είναι Άστεγα Ζώα. Έχουμε καταλάβει και γνωρίζουμε καλά, ότι ο σκύλος για παράδειγμα που περιπλανιέται στον δρόμο, δεν ψάχνει ‘’δεσπότη΄΄ αλλά στέγη. Και ως ‘’στέγη’’ θεωρούμε όχι μόνο την κατοικία που θα τον προστατεύει από το κρύο ή την ζέστη, αλλά τον χώρο που θα τρώει, θα είναι ασφαλής και παράλληλα τον άνθρωπο που θα φροντίσει για την υγεία του άστεγου ζώου, την διατροφή και το νερό του και φυσικά την αμοιβαία αγάπη και σεβασμό.

 Η 4η Απριλίου είναι μόνο μια μέρα, η οποία θυμίζει ή προσπαθεί να θυμίσει στους ανθρώπους το χρέος στους στα ζώα. Ο ίδιος ο άνθρωπος δημιούργησε τα άστεγα ζώα, μέσω της επιλεκτικής αναπαραγωγής, της μη στείρωσης των ζώων που κηδεμονεύει και φυσικά της εγκατάλειψης στον δρόμο όλων των ζώων που ο ίδιος επέλεξε κάποια στιγμή να υιοθετήσει ή επέτρεψε την γέννησή τους.

 Η ανάγκη να δούμε την ωμή αλήθεια κατάματα δεν χτυπά πλέον την πόρτα. Έχει μπει από το παράθυρο γιατί δεν της ανοίξαμε ποτέ. Όχι  μόνο αδιαφορούμε, αλλά αγνοούμε επιδεικτικά την αλληλεξάρτησή μας με το φυσικό και ζωικό περιβάλλον προσπαθώντας να αποδείξουμε πόσο ισχυροί είμαστε μέσα στην παντελή αδυναμία μας. Εμείς φταίμε.

 Για τα εκατομμύρια άστεγα ζώα σε όλο τον κόσμο, εμείς ευθυνόμαστε, εμείς τα δημιουργήσαμε και τα καταστήσαμε εξαρτημένα από τον άνθρωπο. Εάν αφήναμε την φύση να λειτουργήσει από μόνη της, θα ήταν όλα πιο αρμονικά.

 Εμείς πήραμε τα ζώα για την συντροφιά μας, για την εργασία μας, εμείς τα κάναμε προϊόντα εμπορίου και με επιλεκτικές αναπαραγωγές καλύψαμε τις ανάγκες μας… Εμείς φταίμε.

 Οφείλουμε να αλλάξουμε οπτική απέναντι στα ζώα. Να δίνουμε σημασία στις λέξεις και σε αυτό που μας θυμίζουν και εννοούν για το κάποτε που ζούσαμε συνδεδεμένοι. Για αυτό λέμε ΆΣΤΕΓΑ και όχι ΑΔΕΣΠΟΤΑ.

 Ζώα = ζωή.

 Αυτό συνεπάγεται αισθήσεις, νευρολογία, ένστικτα, αντίληψη και τουλάχιστον έναν τύπο νοημοσύνης, ανάλογα με το είδος. Αυτό, δηλαδή, συνεπάγεται τουλάχιστον πόνο και χαρά. Αν ο σκοπός μας σε αυτό το σύμπαν είναι να προκαλούμε πόνο και όχι χαρά, θα επιδιώκαμε και για τους εαυτούς μας το πρώτο και όχι το δεύτερο.

 Ας κοιτάξουμε τους διπλανούς μας κι ας τους δούμε όπως είναι, πέρα από την εικόνα που προβάλλουν. Πόσοι από τους φίλους, συγγενείς και συνεργάτες μας “λατρεύουν” τον σκύλο τους αλλά τον αφήνουν να τίκτει ή να κυκλοφορεί μόνος του και να γεννά, τον βγάζουν βόλτα μόνο όταν βολεύει και γίνονται σκληροί με τους άστεγους σκύλους; “Τα αγαπάω, αλλά…” Ας αφαιρέσουμε το “αλλά…” Η αγάπη δεν χωράει “αλλά…”

 Αγάπη σημαίνει, υπεράνω όλων, ανιδιοτέλεια και σεβασμό: σεβασμό στις βασικές ανάγκες (στέγη, διατροφή, υγεία), σεβασμό στις φυσικές ανάγκες (βόλτα, άσκηση και επικοινωνία), σεβασμό στις εξελικτικές ανάγκες (νοητική διέγερση και μάθηση).

 Αγάπη σημαίνει προβλέπω και προστατεύω. Προβλέπω το δύσμοιρο μέλλον των γόνων του κατοικιδίου μου και στειρώνω. Προβλέπω την αναπόφευκτη ταλαιπωρία και ασθένεια όταν δεν ζευγαρώνω, και στειρώνω.

 Αγάπη σημαίνει προσπαθώ να καταλάβω την γλώσσα του και θα το βοηθήσω να μάθει την δική μου για να επικοινωνούμε καλύτερα και να ζούμε μαζί καλύτερα.

 Αγάπη σημαίνει ακούω το “όχι” και το αποδέχομαι: “όχι δεν μου αρέσει να ζω συνέχεια μόνος στο μπαλκόνι, θέλω να βαριόμαστε παρέα”, “όχι δεν μου αρέσει να κατουράω στην πάνα, θέλω χορτάρι”, “όχι δεν μου αρέσει να μιλάς στο τηλέφωνο και να με τραβολογάς όταν βγαίνουμε βόλτα, θέλω να μυρίσω τα νέα της ημέρας και να παίξω με άλλους σκύλους”, “όχι δεν μου αρέσει να με αγκαλιάζεις όσα like και να μαζεύει η φωτογραφία μας στο insta ή στο face”.

 Κι αν μας είναι δύσκολο να αγαπούμε, αν ξεχάσαμε, ας είμαστε τουλάχιστον υπεύθυνοι. Επιλέγουμε το κατοικίδιο και έχουμε ευθύνη απέναντί του. Βρέξει, χιονίσει.

 Δεν θέλουμε φυλακισμένα ζώα. Ούτε αδέσποτα. Δεν θέλουμε “δεσπότες”, θέλουμε “κηδεμόνες”. Θέλουμε ζώα στειρωμένα, ήρεμα, και εφόσον ζουν ΑΣΤΕΓΑ, ελεύθερα να μας συνοδεύουν όταν γυρνάμε τη νύχτα στο σπίτι και να ζητούν ένα κλεφτό χάδι μας όταν περνάμε από τον πεζόδρομο για να προλάβουμε ανοιχτή την ΔΕΗ, μέχρι να μην υπάρχει κανένα άστεγο ζώο και κανένα ζώο σε κλουβί.

Θέλουμε μία αστική πραγματικότητα χωρίς άσκοπες γέννες και εγκαταλείψεις και χωρίς υποσιτισμένα, ασθενή, κακοποιημένα ζώα να τραυματίζουν τα μάτια και τις ψυχές των παιδιών μας.
 Θέλουμε να κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας έναν όμορφο κόσμο γεμάτο παντοτινές φιλίες και άδολη αγάπη.

 Ονειρευόμαστε την ημέρα που θα αποδυθούμε την έπαρση του κυρίαρχου είδους και θα γίνουμε ανώτερο είδος. Την ημέρα που τα στεγαζόμενα ζώα δεν θα είναι αξεσουάρ, μέρος του καλοστημένου σκηνικού μας,  αλλά θα έχουν την θέση που τους αξίζει και δικαιούνται δίπλα μας και στον κόσμο.

 Θέλουμε να θυμηθούμε πώς είναι να ζούμε μαζί!

 Υ.Γ στην φωτογραφία ένα άστεγο θηλυκό, 5 μηνών, 6 κιλά, στειρωμένο, εμβολιασμένο, τσιπαρισμένο, χρειάζεται οικογένεια…

Αναστασιάδης Θωμάς – Πτυχιούχος Εκπαιδευτής Σκύλων
 Νατσιοπούλου Αντωνία – Πρόεδρος Φιλοζωικού Σωματείου ‘’ΣΥΜΜΕΤΕΧΩ – Αδέσποτα Κατερίνης’’