Χάδι απαλό,στοργή ,φροντίδα

Τόσο απαλό ,τόσο απλό,αλλά συνάμα τόσο αδιάλλακτο,τόσο δύσκολο,τόσο απρόσιτο ,μα συνάμα,τόσο ανθρώπινο,που δε θα πρεπε καν να ναι σε προυπόθεση,διαπραγματεύσιμη .

χάδι ,στοργή,μια ομορφιά ,αποτυπωμένη,διαλευκάνοντας ,μελανές,μαύρες παλιές στιγμές,χωρίς την παραμικρή του αίσθηση,αποτυπώνοντας και διαχέοντας ατμοσφαιρικές ίνες και υφές,απτές και με άγγιγμα ψυχής,με απόλυτη έκφραση και ποτέ συνεσταλμένη,αλλά αληθινά αποδιδόμενη,εκείνου τη φιγούρα .

Ενός ανθρώπου,που σκύβει ,χωρίς καμια προετοιμαςία,συμπεριλαμβανόμενη,για στάση,τρόπο αποτύπωσης συναισθήματος,παρά από ένα απλό ,καθημερινό,αγνό.απαλό και τρυφερό φιλί,χάδι,ένα και μόνο ,σημαντικό και ανεπανάληπτο,το χτύπο των δικών του παλμών,της δικής του ιδιοσυγκραςίας.

Κομμάτια αλήθειας μας,υπολογίσιμα ,μόνο ως προς την αγάπη,τη φροντίδα,τη στογή,το νοιάξιμο ,αλλά κυρίως ως προς την αμεςότητα,την ευκρινή και αποκαλυπτική ,εικόνα του εαυτού του,του ποτέ καλυμμένου και καμουφλαρισμένου,παρά ενός εαυτού,παραδωμένου,σε εκείνα τα κιτάπια,σε εκείνα τα εδάφια ψυχής,ανθρωπιάς ,λεβεντιάς,του δικού μου ανθρώπου.

Αυτού ,που ποτέ δεν είχα την ελπίδα,το θάρρος,να ψάξω,να ανακαλύψω,να αναζητήσω.

Παρά κατάφερε ,με την αλήθεια της ψυχής του,τη λεβεντιά του χαρακτήρα του,αλλά κυρίως με εκείνη την αρχοντιά ,που διακετέχεται όλο του το είναι ,της απόλυτης προσφοράς ,δοτικοτητάς του,μετά από καιρό,να απαλύνει ,να γίνει εκείνο το ίαμα στις δικές μου πληγές ,ώστε να απλαλλαχτεί μια και καλή,το είναι μου,από εισβολείς,κακοποιά στοιχεία και διαμαρτυρόμενους οδοστρωτήρες,ενός και μοναδικού μεριδίου ,της απόλυτης μου κυριαρχίας,στα δίκαια και εύλογα ερωτήματά μου.

Ακόμα φυσικά παρέμειναν αναπάντητα,αλλά πλέον,δε με νοιάζει,δε με απασχολεί,καθώς το πάζλ της δικής μου ενορχήστρωσης,της δικής μου αρμονίας,και έλευσης ,πορείας,αδιαμαρτύρητης πια,από κοινού ,πλέυσης και ταξιδέματος ονείρων...για ένα όμορφο μέλλον,απομακρυσμένο,από τα ψέμματα και τις κακογουστιέςκαι καρικατούρες,χρόνων,καιρών,που ποτέ δε θα θελα να δω,να εξελίσσονται,δαμόκλειες σπάθεις.

Εξιλαστήρια θύματα και θεάματα ,αν και υπήρξαν,υπήρξαμε,καιρός πια ,για αναστήλωση,ανανέωση.

αλλά σημαντικότερα βήματα ,άλματα ζωής,υπεροχής ,έξοχης και υπέρτατης αλήθειας των δικών μας θέλω,παρά τα αναξιόπιστά τους πρέπει.

καθιστούν εμάς ,όντως καθωσπρέπει,στο δικό μας διάβα ,στα δικά μας βήματα και αποτυπώματα,αυτών,που θα συνεπάρουν και θα επιβιβαστούν τα όνειρα και τα σχέδιά μας,σε εκείνες τις άμαξες,πνοής και έμπνευσης,όπου θα ακολοθουθηθούν και διαπραγματευθούν.

οι ανάγκες ,οι ανάσες  μας,ως διέξοδοι και δίοδοι ανθρωπιάς μας ,τελέσεως γεγονότων,ποτέ πια δραματικών ,αλλά δραστικών ,αποτελεσματικών ,στοιχειοθετημένων,για μια ζωή,κοινή,αληθινή,λαμπρή,ονειρεμένη,ποτέ ανίδεη και ανυποψίαστη.


Άννα Ζανιδάκη