Τι στάση να κρατήσω?

Συλλογιέται αποκαμωμένη η κάθε μας πτυχή και υφή του είναι και των σωθικών μας.
Τι να πρέπει να κάνω?τι θα ήταν το σωστό?πού να μην κάνω λάθος?τι να στοχαστώ και τι να πρωτοαπαντήσω,στα τόσα μου ερωτήματα,που με τίποτα δε βρίσκουν όχι απλά τη λύση,αλλά και τη διαφυγή,από τον κυκεώνα που τα βολοδέρνει ,χρόνια τώρα.

Γιατί να πρέπει να φανώ δυνατή,γιατί να πρέπει να μη δει κανείς ότι πονάω,ότι λυγάω ,ότι έχω και εγώ ανθρώπινες αδυναμίες,που υπερτερούν ,από καλοστημένα και καλοβαλμένα καλούπια,αντοχής,ανοχής,αλλά κυρίως δυναμικότητας του χαρακτήρα μου?

Γιατί να πρέπει να δείξω πως δε με πείραξε ,δε με πειράζει ,η από πανταχού προερχόμενη,αναισθησία,αδιαφορία,παντελή αμέλεια και ποτέ επιμέλεια,φροντίδας,υπέροχης ως θα πρεπε απονομής ευθυνών,ώστε το φορτίο ,το δικό μου,αυτό που μου επέβαλλε,με το δικό του αφοπλιστικό,αλλά δίκαιο κατά τα δικά του καθέκαστα ,επιβεβλημένο,ως ένα σημείο,αποδεκτού από μένα,ώστε να φανώ,αυτή η υπεράνω και χωρίς ανθρώπινη μείωσις της προσωπικότητάς μου?

Για ποιο λόγο ,να υπάρχουν τα συναινετικά διαζύγια,καθώς μόνο στα χαρτιά υφίστανται οι προϋποθέσεις ,αφού με την πάροδο του χρόνου,μην πω,με το που αποσύρεσαι απ το γραφείο ,αρχίζουν οι αντιδικίες,που στοχεύουν και αποσκοπούν σε ένα και μοναδικό στόχο,σε ένα και μοναδικό πλήγμα ,κατά της μητρός,που ξέρουν ,όλοι πως και τη ζωή της δίνει η καθεμία,αρκεί να μη δει τον πόνο και την ανασφάλεια στα μάτια εκείνα του παιδιού της?

Γιατί να θέλουν να ναι τόσο εύχρηστη ,αυτή η Αχίλλειος Πτέρνα,ώστε να δρομολογούν,να συσκέπτονται μόνοι τους ή μετά συντροφικών παρεών,την αποδυνάμωση της μάνας,την αποσταθεροποίηση του οικογενειακού βωμού,εστίας,την οποίαν ποτέ ως τώρα δε λογίστηκαν και δεν απολογήθηκαν,σιμά της και υπέρ της.

Άραγε αν μπορούσαν να μιλήσουν,εκείνα τα δικαιώματα,ανθρώπινα όπως τα λέμε,για τα παιδιά μας,θα το οριστικοποιήσω και θα το επιδείξω εγώ ,να ταν σε θέση,κάποιοι άνανδροι και αγενείς γονείς,μητέρες και πατεράδες,να άντεχαν να αντικρούσουν και να δουν κατάματα μια αλήθεια ,που όχι μόνο θα τους πονέσει,αλλά θα τους ξεσκίσει το είναι τους?

Δικαιώματα παιδιών,γονέων,σαφέστατα,αλλά των γυναικών,υπερτερούν και αφομοιώνουν τις περισσότερες λαχτάρες ,έννοιες ,ξενύχτια,διεκδικήσεις,αλλά κυρίως απομυζούν,χώρο και χρόνο απ τις ζωές τους ,καθώς θέλουν κι έχουν μοναδικό μέλημα και φροντίδα ,την ψυχική και σωματική υγεία των σπλάχνων τους.

Φυσικά ,αδιαμφισβήτητα,σ αυτές τις κατηγορίες,εντάσσονται και εξελίσσουν το χαρακτήρα και την υφή της ποιότητας των παιδιών τους και πατεράδες ,που ηγούνται και προηγούνται,που θυσιάζονται και αφοσιώνονται ,ψυχή τε και σώματι στα βλαστάρια τους.

Κι όμως προβληματίζομαι,πειραματίζομαι σε διόδους,διεξόδους,αλλά τα πάντα σκοτεινά,έρεβος ,κεκαλυμμένο από ασυδοσία και αναλγησία,από ψυχές,αναλώσιμες και καταναλώσιμες ,στο σήμερα,στην καλοπέραση,στο βόλεμα και στο ρημαδο ατομισμό.

Αυτή η πληγή,αυτό το πλήγμα,είναι που τρέφει και εκτρέφει,ανατρέφει και ποτέ δεν επιστρέφει,στιγμές,παραμικρές ,μηδαμινές,που άλλοι ,οκνηρά ,νωθρά και απελπιστικά,επέλεξαν να μην τις γευτούν,να μην τις απολαύσουν ,αλλά μόνο να ναι παρατηρητές,απλοί,διασκεδαστικοί πολλές φορές,μέσα στις αμηχανίες τους και τις ακατόρθωτες προσπάθειές τους,αφού ποτέ ,δεν ήταν παρόντες ,αλλά μέσω της παρουσίας τους,έλαμπε ,η αληθοφανέστατη και αποκαλυπτικότατη ,απουσία τους.

Όποια στάση κι αν κρατήσω,θα φταίω,είτε γιατί αντέδρασα,είτε γιατί δεν επέδρασα.

Άννα Ζανιδάκη