Γιορτές

Χαρούμενα προσωπάκια ,στολίζουν τις ψυχές μας,βλέποντας μέσα τους ,την αγνότητα και την καθαρότητα της ψυχής τους.

Παιδιά σαν ήμασταν,περιμέναμε πως και πως αυτές τις μέρες,να σταματήσουν τα σχολεία ,να απαλλαχτούμε απ το καθημερινό εντατικό ,τότε διάβασμά μας και να ξεχυθούμε ,στις γειτονιές ,να λέμε τα κάλαντα.

Μαζί με τα τριγωνάκια μας,τα σκουφάκια και τα γαντάκια μας ,να γυρίζουμε από πόρτα σε πόρτα,από φίλη της μαμάς σε φίλη και να λέμε χαρούμενα και ευτυχισμένα ,το μήνυμα της Γέννηςης του Θεανθρώπου.

Ήταν όμορφα,γλυκά και με ζεστές αναμνήσεις χρόνια, βουτηγμένα μέσα στην αθωότητά μας ,παρά στους βούρκους,ψυχής ,κατακραυγής αυτής,ωθούμενα και εξ ωθούμενα θέματα και προβλήματα,βγαλμένα απ τα βάθη της ,χωρίς να μαστε σε θέση να δρομολογήσουμε και να πραγματοποιήσουμε ,τις δικές μας αναδείξεις και τα δικά μας απλά ,αγνά συναισθήματα,αφού κατακλύστηκαν από εγωιστικές επιδρομές και εγωιστικά σύνδρομα υπεροχής ,παρά ανοχής και συγκατάβασης.

Γιορτές ,χαρμόσυνες,ιερές μελωδίες,να γεμίζουν τα αυτάκια μας ,όπως και τότε ,αλλά τότε όντως απομακρυσμένες οι διάφορες κακεντρεχείς συζητήσεις,οι διάφορες τρωτές και μη εξελίξισιμες συμπεριφορές μας ,ήταν τόςο ήρεμα και ήσυχα ,εκείνα τα αρμονικά , με απόλυτη σύνδεση καθαρότητας της ψυχής μας ,κάλαντα,κίνητρα για παρακίνηση,να τα τραγουδήσουν μαζί μας,ακόμα και οι νοικοκυραίοι των σπιτιών.

Τώρα,δε φτάνει που τα παιδάκια δε βγαίνουν για κάλαντα,γιατί όπως είχα ακούσει από κάποια στόματα,έβγαιναν λέει για να ζητιανέψουν,καλλωπισμένα και καλοχτενισμένα,τι άλλο δηλαδή θα ακούσουμε τώρα ,αλλά απομονωμένα και καθηλωμένα σε μια οθόνη,βρίσκουν διασκεδαστικό το δικό τους κεκαλυμμένο για τα καλά ,χώρο και κόσμο.

Ζώντας την παράλληλη εικονική τους ζωή,συγκαταλέγονται ,στα δυστυχή ,χωρίς τα ίδια να ναι σε θέση να το καταλάβουν,όντα στον πλανήτη μας,που απομονώνονται,ζουν ,συνυπάρχουν σε έναν ιδεατό κόσμο,μακριά από την οχλαγωγία αν θέλετε των κινήσεων των εορταστικών ωραρίων της αγοράς,χωρίς να ναι σε θέση να γευτούν τις οσμές των εορτών,παρά μόνο άπ τα διάφορα καλούδια που θα ετοιμάσει η κάθε μητέρα,γιαγιά ,μέσα στο σπιτικό της.

Κι αυτό αν φιλοτιμηθούν να ρίξουν και καμιά ματιά,έξω απ το δωμάτιο,το κάστρο το δικό τους ,που πολλές φορές απροσπέλαστο,τείνει να αποτελέσει το δικό τους καταφύγιο και μέσο φυγής και διαφυγής,απ τη σκληρή ίσως για κάποια παιδιά πραγματικότητα,το χρόνο εκεί που προσπερνούν και διανύουν.

Μα τώρα πια μεγαλώσαμε και οι γρατζουνιές που κάποτε πέφταμε και χτυπούσαμε,δεν παρέμιναν οι μόνες μας πληγές,αλλά τώρα πια ζούμε στο πετςί μας,ρόλους διάφορους,σπαρακτικους ,συγχρονισμένους με την εξέλιξη της ιστορίας μας στη γη,ως άνθρωποι,αλλά που πάντα θα αποτελούν ,οι νέες τώρα πληγές μας,είδη απομακρύνσεως και εξυγιάνσεως ,περιβαλλόμενοι από τη δική μας πλέον σταθερότητα και μονιμότητα σκέψης σε συνδυασμό ,με την πάλαι ποτέ ανασφάλεια και μειομένη για μάς αυτοκριτική και αυτοσεβασμό.

Ας είναι αυτές οι γιορτές ,το πέραςμα,το τέχνασμα εκείνο στις ψυχές μας ,για μια άνοδο και όχι κάθοδο ,υλικών και βατών αγαθών ,αλλά μια ανάταση ψυχής ,σε τέτοιο επίπεδο,που να ξεκινήσει η καρδιά μας να πάλλεται ξανά σε ρυθμούς αλήθειας και στόχου,σε παλμούς διεύρυνσης όπως και εύρεσης του δικού της παλιού καλού εαυτού της.


Άννα Ζανιδάκη