Το πεπρωμένο.

Ο θυμόσοφος λαός μας ,λέει ,το πεπρωμένο,φυγείν αδύνατον.

Κι όμως αν κάτσουμε να το σκεφτούμε καλά ,θα δούμε πως σε κάποιες περιπτώσεις,ίσως και να ναι ελάχιστες,αλλά μπορούμε είτε να το αποφύγουμε ,είτε να δράσει υπέρ μας.

Ο καθένας από μας ,ξέρει τι πρέπει να κάνει και τι όχι,σε τι δύναται και μπορεί να συμβάλλει,να προτρέψει είτε να αποτρέψει.

Το πεπρωμένο,ίσως και εμείς άθελά μας καμιά φορά ,να το προγραμματίσουμε ή να στραφούμε εναντίον του.

Η ψυχή μας,τα θέλω μας ,τα όνειρά μας,πολλές φορές,μας φωνάζουν να ξυπνήσουμε απ το λήθαργό μας και να θέσουμε τον εαυτό μας,προ των ευθυνών του.

Είναι εύκολο να κατηγορούμε,να θέλουμε να αποποιηθούμε των ευθυνών μας και πολύ πιο εύκολο φυσικά ,να το ρίξουμε το βάρος και τις ευθύνες σε άλλους.

Στη ζωή μας ,προκύπτουν αστάθμητοι παράγοντες ,που είτε θέλουμε είτε όχι,ίσως και να δρομολογήσουν συμβάντα και γεγονότα ,που εμάς ούτε κατά διάννοια ,δε μας περνά απ το μυαλό μας.

Κι όμως,εμείς και μόνο εμείς,θα είμαστε σε θέση,να δούμε ,να κοιτάξουμε σφαιρικά ,από πολλές οπτικές γωνίες και αγωνίες ,τα ζητήματα που μας απασχολούν και μας τριβελλίζουν το μυαλό μας.

Εμείς και μόνο εμείς ,είμαστε ικανοί να δούμε,να ανταποκριθούμε στα θέλω και σα γεγονότα ,που είναι ικανά και άξια να μας προσανατολίσουν,παρά να μας αποπροσανατολίσουν.

Πολλές φορές το έχω σκεφτεί και έχω καταλήξει στο εξής συμπέρασμα:ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΠΩΘΗΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΩΘΗΜΕΝΑ ΖΗΤΟΥΜΕΝΑ.

Ας δώσουμε στον εαυτό μας ,την ευκαιρία ,να αγαπηθεί από εμάς τους ίδιους ,να το φροντίσουμε και να τον περιποιηθούμε,όπως θα ζητούσαμε από κείνον,να κάνει για εμάς.

Το πεπρωμένο ,πεσιμιστικά ,το έχουμε δεχθεί,ότι δεν πρέπει εμείς να κάνουμε κάτι,αφού η μοίρα μας το χει ορίσει και μας το χει καθορίσει.

Αν αποφασίσουμε να πάρουμε εμείς οι ίδιοι,τη ζωή στα χέρια μας,να μην έχουμε δίπλα μας δεκανίκια,αλλά συντρόφους ,συνοδοιπόρους στα θέλω μας και στα όνειρά μας,τότε και μόνο τότε θα δούμε την αξία μας και κυρίως τη δύναμή μας .

Μια δύναμη,που ούτε και εμείς οι ίδιοι φανταζόμασταν πως είχαμε και πως απαρτιζόμασταν..κομμάτια σκέψης και νου απ αυτήν.

Το ζήτημα της επιβιώσεως και όχι μόνο της σωματικής,εντασσόμενοι στην κοινωνία που μας περιβάλλει,αλλά κυρίως της ψυχικής ομαλής και μη ταραγμένης ,είναι εκείνο το εφαλτήριο,που θα μας κάνει να ανεβούμε στο βατήρα της ζωής μας και να κάνουμε το μεγάλο άλμα μας.

Εκείνο που δράσει αποτελεσματικά ,καταλυτικά και καθοριστικά και θα αποτελέσει ,το φως στο σκοταδισμό της,στο έρεβός της.

Τώρα πια θα έχει βρει το δρόμο της και δικαιωματικά, ακολουθεί το φως στο τούνελ της.


ΑΝΝΑ ΖΑΝΙΔΑΚΗ