ΤΟ ΠΑΠΑΚΙ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΠΟ ΠΟ ΠΟ (Ποίημα-παραμύθι του Ανέστη Ι. Κοκκινίδη)

Ποίημα-παραμύθι
Επιμέλεια: Ανέστης Ι. Κοκκινίδης, 
Δάσκαλος (ΜΑ Lond.)

Μια φορά κι έναν καιρό

σε μια λίμνη, όχι εδώ,

παπάκια ζούσανε πολλά!

Πα πα πα έκαναν παιδιά.

Μα ήτανε κι ένα παπάκι

Λυπημένο, χωρίς γελάκι

Δεν το έπαιζαν παπιά

Δεν έκανε πα πα πα!

Ίσως να ακούγεται τρελό,

Το παπάκι έκανε πο πο πο!

Με μια λέξη θα το πω

Ήταν διαφορετικό!

Όχι, δεν ήτανε τρελό

Ήταν διαφορετικό

Ούτε ίδιος είμαι εγώ

Παίζω όμως για καλό.

Δεν τους έφτανε αυτό

Όλο το’ λεγαν μικρό!

Τι περπάτημα είν’ αυτό!

Έπεσες πάλι βρε κουτό!

Όμως  φίλο είχε καλό

Πελεκάνο που έκανε αυγό

Κλαμένο πάλι το είχε βρει

Ρωτά να μάθει τι είχε συμβεί.

Παπάκι μου γιατί μου κλαις;

Γιατί την καρδούλα σου την καις;

Πες σε εμένα τον σοφό.

Και λύση θα βρούμε στο λεπτό.

Μόλις το σοφό πουλί μαθαίνει παιδιά

Γιατί  ο φίλος του έριχνε δάκρυα πολλά

Ευθύς του λέει: «Δεν είναι κακό

Να είσαι διαφορετικό!»

Το βάδισμα σου είναι αυτό

Και κάνεις πο πο πο!

Όλοι δεν είμαστε το ίδιο!

Κι εσύ είσαι διαφορετικό!

Κακό δεν είναι να περπατάς αργά

Κι έπειτα, είδες; κολυμπάς πολύ καλά!

Σίγουρος να είσαι παπί!

Το λάθος το’χουν κάνει αυτοί!

Το παπάκι μας τώρα παιδιά,

Χαμόγελα έβγαζε γλυκά

Τρέχει στα άλλα τα παπιά

Τα έμαθε να κολυμπούν καλά.

Τότε τα άλλα τα παπιά

Είδαν πως λάθη έκαναν πολλά

Τώρα φίλο έχουν το παπί

Και τραγουδούν όλα μαζί!

Συγνώμη καλό μας παπί!

Όλοι είμαστε διαφορετικοί!

Έπρεπε να σε είχαμε δεχτεί!

Από δω και πέρα όλοι μαζί!

ΤΙ ΜΑΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Να δεχόμαστε τους άλλους όπως είναι.

Ο καθένας μας έχει κάτι διαφορετικό

που τον κάνει να ξεχωρίζει,

αρκεί να το ψάξει.

ΤΟ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ:

ΞΩΤΙΚΟ: Όχι όχι βία

ποτέ με το στανιό,

το ξέρουμε πια όλοι

το ξέρω και εγώ.