Τῇ καλλίστῃ

«Τέλος, η Ελένη δεν πρέπει να συναντήσει τον Πάρι!»

Μοναστηράκι,  2022, Δευτέρα πρωί. Η Μύρτιδα ετοιμάζεται για το 2ο Γυμνάσιο. Η ίδια φοιτά στην  Β’ τάξη. Βασικό γνώρισμα της φετινής χρονιάς είναι η  βαρυθυμία η όποια πλακώνει τη ψυχή της εξαιτίας του μαθήματος της Ιλιάδας. Πολλά γεγονότα, σε συνδυασμό με ακόμα περισσότερα ονόματα, βασανίζουν τη σκέψη της. Αντίθετα, η δίδυμη αδερφή της, η Λυδία, απολαμβάνει την ανάγνωση των ομηρικών επών, εμπαίζοντας τις περισσότερες φορές την αδυναμία της Μύρτιδας.

«Καλώς τη Μύρτιδα. Ιλιάδα πάλι μηδέν; Είμαι σίγουρη πάλι μηδέν».

«Λυδία, άσε με ήσυχη!»

Μία τέτοια μορφή διαλόγων διαδραματιζόταν συχνότατα. Ώσπου, οι αντοχές της Μύρτιδας είχαν εξαντληθεί. Πάση θυσία, έπρεπε να βρεθεί μία λύση. «Αν μπορούσα, με κάποιον τρόπο, να γυρίσω πίσω στο χρόνο, για να εμποδίσω τη συνάντηση της Ελένης και του Πάρι, όλα μου τα προβλήματα θα επιλύονταν. Αλλά πώς;», έλεγε καθημερινά.

Ο καιρός περνούσε και λύση στο βάσανο της δε βρισκόταν. Μοναδική της παρηγοριά ήταν τα κόμικ επιστημονικής φαντασίας. Διαβάζοντάς τα αισθανόταν πιο ανάλαφρη. Σε ένα από αυτά, κάποια στιγμή, είχε διαβάσει για ένα είδος υπερφυσικής πύλης, το «portal», με την οποία οι ήρωες των ιστοριών ταξίδευαν σε διαφορετικό χρόνο και τόπο. Μία τέτοια πύλη, εκμυστηρεύτηκε στην Λυδία ότι ευχόταν να ανοίξει για να πετύχει το σκοπό της. Αλλά μάταια…

Μα οι συνεχείς στιγμές υπέρμετρης επιθυμίας αρκούσαν και ό,τι ευχήθηκε έγινε πραγματικότητα, οδηγώντας την μονομιάς, ένα πρωινό, στη Σπάρτη, στην αρχαία αγορά, το 1250 π.Χ. Πλήθος κόσμου πηγαινοερχόταν  αριστερά - δεξιά και χανόταν μέσα στη βουή. Στο πέρασμα της η Μύρτιδα αντίκρισε έναν έμπορο. Εκείνη βρήκε την ευκαιρία να τον ρωτήσει σε ποιον τόπο και σε ποια χρονιά περιπλανιέται.  Εκείνος, πρόθυμα της απάντησε ότι βρίσκεται στη Σπάρτη το 1250 π.Χ. «Τελικά, οι επιθυμίες πραγματοποιούνται εάν τις έχουμε βαθιά μέσα στην καρδιά μας», σκέφτηκε η ηρωίδα. Ο έμπορος χαμογέλασε και επειδή κατάλαβε ότι ήταν ξένη, της έδωσε ένα περιδέραιο με ασημένια αλυσίδα και μία γαλάζια πέτρα στο κέντρο. «Ένα δώρο από μένα για να σε καθοδηγήσει στο ταξίδι σου», είπε και αποχώρησε σιγά σιγά.

Να ο λόγος που βλέπουμε τώρα τη Μύρτιδαχαρούμενη, να ξεκινά για να βρει το παλάτι της Ελένης και του Μενελάου έχοντας για συντροφιά τον αίθριο καιρό και μερικά αηδόνια. Διασχίζοντας το δρομάκι φτάνει σε ένα σταυροδρόμι στο οποίο έχουν φυτρώσει πράσινοι περήφανοι θάμνοι. Σε αυτό το σημείο αντικρίζει δύο μονοπάτια και δε ξέρει ποιο να επιλέξει . Τα λεπτά περνάνε και η ίδια δε μπορεί να δώσει απάντηση. Μέσα σε αυτήν την αβεβαιότητα, προστίθεται, ξάφνου, η εμφάνιση τριών νέων με μαύρες κουκούλες και γυμνά χέρια. Οι νέοι ήταν κρυμμένοι πίσω από τους θάμνους και πιθανότατα περίμεναν την κατάλληλη στιγμή να ενεργήσουν. Η Μύρτιδα παρατηρώντας τους, εντοπίζει ένα μονόγραμμα στην κουκούλα του καθενός. Ήταν το γράμμα ‘’Λ’’. Οι τρεις ξένοι, παράλληλα, την κοντοζυγώνουν με βήμα σταθερό. «Τι θέλετε;» ρωτάει η Μύρτιδα. «Άσε την Ελένη και τον Πάρι στην ησυχία τους», λένε εκείνο. Ο ήλιος κρύβεται πίσω από μουντά σύννεφα και ένας αβυσσαλέος αέρας  γλεντάει την πλάση.  Όλα δείχνουν πως οι τρεις νέοι θέλουν να την αιχμαλωτίσουν. Η Μύρτιδα παραλύει. Κάθε όργανο, κάθε μέλος, κάθε  κύτταρο του οργανισμού της αδυνατεί. Η ίδια μοναχά παγωμένη και απελπισμένη διερωτάται ποιο μονοπάτι να επιλέξει μήπως και ξεφύγει. Οι τρεις νέοι πλησιάζουν όλο και περισσότερο. Μία βροντή κουφαίνει την ατμόσφαιρα. Η αιχμαλωσία της κλείνει το μάτι. Μα εκεί που τα λεπτά καταδικάζουν τη στιγμή, το περιδέραιο του εμπόρου λάμπει και μία φωνή γαλήνια, υπόκωφη, σχεδόν μαγευτική, ακούγεται: «Το μονοπάτι στα δεξιά σου ακολούθα. Τρέχα! ». Ξάφνου, το σώμα της Μύρτιδας αποφασίζει να συνεργαστεί.  Οι τρεις νέοι βλέποντας την, χύνονται καταπάνω της. Μοιάζουν με ένα σμήνος από κοράκια τα οποία αφηνιασμένα κυνηγούν να αρπάξουν οτιδήποτε λαμπυρίζει. «Φύγετε, φύγετε», φωνάζει. Η Μύρτιδα παρότι είναι φοβισμένη δε σταματά. «Θα τα καταφέρω και θα ξεφύγω», ψελλίζει.  Όμως, μέσα σε αυτήν την παρανοϊκή παραζάλη, σκοντάφτει. Τα πόδια της τραυματίζονται. Ο πόνος την αποκαρδιώνει. Οι νέοι είναι σε απόσταση αναπνοής. Ό,τι ψίχουλα ελπίδας και να είχε, σκορπίστηκαν ανεπιστρεπτί. «Δεν μπορώ να κάνω τίποτα πια», μονολογεί και κλείνει τα μάτια αποδεχόμενη καρτερικά το αναπόφευκτο.

Όμως, κάτι περίεργο  συμβαίνει. Η Μύρτιδα είναι ακόμα πεσμένη και τραυματισμένη στο μονοπάτι. «Δε γνωρίζω τί έγινε. Ήμουν σίγουρα καταδικασμένη»,λέει χαμηλόφωνα. Μετά από λίγα λεπτά σηκώνεται και αποφασίζει να σταθεί στα πόδια για να συνεχίσει την πορεία, προσπαθώντας να ξεχάσει. Στη συνέχεια, ξεσπά καταιγίδα. Η Μύρτιδα, αν και πονάει, σφίγγει τα δόντια και με όσες δυνάμεις έχει, προσπαθεί να βρει ένα κατάλυμα. Το μονοπάτι που ακολουθεί καταλήγει σε μία καλύβα. Εκεί ακούγεται μία φωνή. Αυτήν τη φωνή την είχε ακούσει και στην αγορά. «Ναι, ο έμπορος είναι», λέει.  Πλησιάζει και τότε έρχεται αντιμέτωπη ένα πρωτόγνωρο περιστατικό:

«Λυδία εσύ είσαι; Δε μπορώ να το πιστέψω! Μα πως βρέθηκες εδώ;» 

«Mύρτιδα, η πύλη που άνοιξες μετέφερε κι μένα διότι μοιράστηκες το μυστικό σου μαζί μου. Σε αυτό το χώρο-χρόνο έχω αποκτήσει υπερφυσικές ιδιότητες.Εγώ ήμουν ο έμπορος. Εγώ έστειλα τους τρεις νέους να σε κυνηγήσουν. Εγώ κατασκεύασα το περιδέραιο. Όλα αυτά με σκοπό να επιλέξεις το μονοπάτι στα δεξιά για να συναντήσεις εμένα».

«Το αριστερό μονοπάτι που οδηγούσε;»

«Στο παλάτι της Ελένης και του Μενελάου».

«Πώς μπόρεσες να το κάνεις αυτό; Θα έπειθα την Ελένη να μην ενδώσει στον ερώτα του Πάρι και έτσι θα απαλλασσόταν από το μάθημα. Τα κατέστρεψες όλα».

«Μύρτιδα, αδερφή μου, δεν είναι η Ιλιάδα η αιτία».

«Τί εννοείς;  Δεν αποδίδω στο μάθημα. Κι εσύ με περιπαίζεις. Είναι η μόνη λύση».

«Αδερφή μου μόλις το είπες. Νιώθεις ότι δε σε σέβομαι! Νομίζεις ότι σε θεωρεί κατώτερη!»

«Ναι ακριβώς».

«»Άκουσε με. Πρόθεση μου ούτε ήταν, ούτε είναι, ούτε θα είναι να σε προσβάλλω. Αναγνωρίζω ότι υπήρξαν φορές που υπερέβαινα τα όρια και θέλω να με συγχωρέσεις. Από εδώ και πέρα ο σεβασμός και η ευγένεια θα φωλιάσουν στη σχέση μας. Στο υπόσχομαι».

Μεμιάς, οι δύο αδερφές αγκαλιαστήκαν και ένα ουράνιο τόξο καλλώπισε τον ουρανό. Τελικά, τα συναισθήματα μπορούν και αλλάζουν, όχι τα γεγονότα.

By: Μαθητές Γυμνασίου Άστρους Β. Κυνουρίας

-Αλουπογιάννης Ιωάννης

-Γαρδικιώτης Γιώργος 

-Γκαύρου Ιωάννα  

-Διαμαντόπουλος Σταύρος

-Δούρου Δέσποινα 

-Καμπύλη Γεωργία 

-Καρρας Γιώργος 

-Καψάλης Γιώργος

-Κότσυφας Παναγιώτης 

-Ραλλού

Συντονιστής εκπαιδευτικός

Λουκάς Κωνσταντίνος (Α.k.aKoυκΛουκ), ΠΕ 02