Με γεύση οξυγόνου

«Δευτέρα πρωί. Καινούρια εβδομάδα. Μια ιδέα τριγυρίζει στο μυαλό μου εδώ και λίγες ώρες. Σκέφτομαι να κάνω μία δεύτερη προσπάθεια να καταθέσω στο υπουργείο την πρόταση μου για το αντίδοτο στο κάπνισμα. Ναι, για αυτήν την πρωτοποριακή ιδέα μου μιλάω, μία ιδέα που απορρίφθηκε, μία ιδέα στον δρόμο της οποίας στάθηκε για μία ακόμη φορά εμπόδιο ο  αντίπαλός μου, ο Κύριος Παπαδόπουλος. Όμως δεν σας συστήθηκα ακόμη. Είμαι η Μελίτη. Ένα κορίτσι που αγωνίζεται για τους ανθρώπους, για την υγεία, για την ζωή. Είναι τοεπάγγελμα μου,  χημικός, σε συνδυασμό με την απεριόριστη αγάπη μου για την μαγειρική, που με οδήγησε στο να ξεκινήσω αυτό το μακρύ και δύσκολο ταξίδι παρασκευής ενός προϊόντος, μιας καραμέλας με μέλι,η οποία θα βοηθά τους ανθρώπους να απαλλαγούν από τον κόμπο στον λαιμό που τους προκαλεί το κάπνισμα σε κάθε μορφή του. Μόνο η ζωή πλέον να κόβει την ανάσα και όχι ο εθισμός στο τσιγάρο. Αυτό είναι το όραμα μου! Το έχω αποφασίσει, θα πάω στο υπουργείο. Σήμερα!»

Και η Μελίτη ξεκίνησε για το δύσκολο ταξίδι της ακολουθώντας το μονοπάτι της υπομονής και της επιμονής. Το πρώτο κομμάτι του παζλ μπήκε στην θέση του! Η ώρα είναι ήδη 11.

«Μα τι οχλαγωγία είναι αυτή που επικρατεί στην στάση και γιατί δεν ξεκινάμε επιτέλους;»

Ξάφνου ακούγεται μία αντρική φωνή από τα μεγάφωνα: «Η λειτουργία του μετρό αναστέλλεται λόγω της διαδήλωσης που εξελίσσεται αυτή την στιγμή. Είναι ο κατάλληλος καιρός οι παγκοσμίου φήμης βιομηχανίες ‘’ΑΝΑΠΝΕΕΙΝ’’ να πάψουν να παράγουν τσιγάρα».

«Πότε έγιναν όλα αυτά; Γιατί δεν άκουσα κάτι; Το σύμπαν συνωμοτεί! Ήρθε η στιγμή! Είναι η ευκαιρία μου!»

 Τότε εκείνη κατεβαίνει από το μετρό και κατευθύνεται προς τον αναστατωμένο κόσμο. Για κακή της τύχη ένα μαύρο σύννεφο καπνού την τυλίγει στην βλαβερή αγκαλια του.

«Είναι αδύνατον αυτό που μου συμβαίνει. Οι αισθήσεις μου αδυνατούν λόγω της  αποκρουστικής μυρωδιάς. Μα τι συμβαίνει; Πώς; Ο καπνός ανασηκώνει το κορμί μου. Αν είναι δυνατόν! Με πετάει στην ταράτσα ενός κτιρίου. Φοβάμαι!»

Η Μελίτη βρίσκεται στην ταράτσα ενός κτιρίου. Με όλες τις δυνάμεις της προσπαθεί να συνέλθει. Όμως το αναπάντεχο χτυπά ξανά την πόρτα της.

«Ωχ μία  ανθρώπινη μορφή. Μα τί βλέπουν τα μάτια μου; Ο κύριος Παπαδόπουλος! Μα τι κάνει; Ρίχνει με αλεξίπτωτα από την ταράτσα τεράστιες κούτες με τα βλαβερά τσιγάρα του!».

Τα βλέμματά των αντιπάλων σπινθηρίζουν.

-Παράταττα Μελίτη…

-Την πρόταση θα την καταθέσω!

-Δε νομίζω… Ετοιμάσου!

«Τρέχω για να ξεφύγω από την ορμή του. Κατεβαίνω με γοργό βηματισμό τις σκάλες. Γυρίζω το κεφάλι μου για να δω που βρίσκεται. Και καθώς είχα την προσοχή μου στραμμένη αλλού, πέφτω πάνω σε έναν κύριο που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση και πέφτουμε και οι δύο κάτω.»

-Με συγχωρείτε! Τί ντροπή!

- Μην ανησυχείτε είμαι εντάξει.

«Και τι να δω! Έχω μπροστά μου τον Υπουργό Υγείας! Αυτοπροσώπως!»

By: 

ΣτελίναΠολυμενάκου, μαθήτρια Γυμνάσιο Άστρους Β. Κυνουρίας

Συντονιστής εκπαιδευτικός: Λουκάς Κωνσταντίνος (A k.a. KoυκΛουκ), ΠΕ 02