Γιώργος Παπαστεργίου: Ο πολιτικός που δεν έφυγε ποτέ από την Πιερία

Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε ακούσει πως «οι άνθρωποι κρίνονται από το αποτύπωμά τους». Αν αυτό ισχύει, τότε ο Γιώργος Παπαστεργίου είναι ένας από εκείνους τους ελάχιστους πολιτικούς που άφησαν πίσω τους κάτι απτό — όχι μόνο σε υποδομές και πολιτικές αποφάσεις, αλλά και σε ένα κλίμα διοίκησης που δεν βασίστηκε σε θορυβώδεις δηλώσεις ή εύκολες αντιπαραθέσεις. Βασίστηκε σε συνέπεια, ορθολογισμό και αγάπη για τον τόπο.

Τον γνώρισα από κοντά σε μια εκδήλωση τουριστικής ανάπτυξης στο Λιτόχωρο. Η συνάντηση αυτή, αν και σύντομη, έμελλε να αλλάξει την εικόνα που είχα για την πολιτική διοίκηση. Δεν επρόκειτο για έναν επαγγελματία πολιτευόμενο — αλλά για έναν άνθρωπο με βαθιά ενσυναίσθηση, σχεδόν «χειρωνακτική» πολιτική προσέγγιση. Από τότε παρακολουθώ στενά τη διαδρομή του, όχι από περιέργεια, αλλά από πραγματικό ενδιαφέρον.

Έργο και παρακαταθήκη

Ο Γιώργος Παπαστεργίου διετέλεσε Νομάρχης Πιερίας από το 2003 έως το 2010. Κατά τη διάρκεια της θητείας του, η Πιερία μπήκε σε έναν κύκλο οργανωμένης ανασυγκρότησης. Δεν πρόκειται για έναν από τους συνηθισμένους απολογισμούς έργου που βλέπει κανείς σε φυλλάδια. Μιλάμε για χειροπιαστές παρεμβάσεις:

• Ανάπλαση παραλιακού μετώπου Κατερίνης–Ολυμπιακής Ακτής–Παραλίας, με προώθηση βιώσιμων λύσεων τουριστικής προβολής.
• Βελτίωση αγροτικής οδοποιίας με χρηματοδοτήσεις μέσω ΠΕΠ και Γ’ ΚΠΣ, που συνέβαλαν στον εκσυγχρονισμό της αγροτικής παραγωγής.
• Ανάπτυξη κοινωνικών δομών, όπως η στήριξη της Ειδικής Αγωγής και η προώθηση μονάδων πρόνοιας.
• Επέκταση του φυσικού αερίου στην Κατερίνη — μελετημένο βήμα σε μια περίοδο που οι περισσότεροι Νομοί παρέμεναν σε αδράνεια.

Πιο σημαντικό όμως από το “τι” ήταν το “πώς”. Ο Παπαστεργίου επέμενε σε ανοιχτές διαβουλεύσεις, σε καθημερινή παρουσία, ακόμα και στα πιο απομακρυσμένα χωριά. Είχε αίσθηση της ιεραρχίας των αναγκών: πρώτα τα σχολεία, μετά οι δρόμοι· πρώτα οι άνθρωποι, μετά οι τίτλοι.

Ο Νομάρχης που ήξερε να βλέπει μακριά

Πέρα από τοπική διαχείριση, ο Παπαστεργίου είχε και μια σπάνια διορατικότητα σε θέματα εξωστρέφειας. Όταν το 2006 προώθησε καμπάνια τουριστικής προβολής της Πιερίας σε αγορές των Βαλκανίων, υπήρχαν φωνές που χαρακτήρισαν τη στρατηγική του υπερβολική. Μέσα σε τρία χρόνια, οι αφίξεις από τη Σερβία, τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία τριπλασιάστηκαν.

Συνέδεσε την Πιερία με την Επιτροπή των Περιφερειών της Μεσογείου — μια ευρωπαϊκή πρωτοβουλία που σπάνια ενεργοποιούνταν από επαρχιακούς νομούς. Ανέδειξε τη Μακεδονία διεθνώς, όχι μόνο ως γεωγραφική ενότητα, αλλά και ως θεσμικό σύμβολο εθνικής αυτοπεποίθησης.

Παρακολούθησα την παρουσία του σε συνέδρια στο εξωτερικό: στις ΗΠΑ, στο συνέδριο της Παμμακεδονικής Ένωσης, στην Ιταλία, στη Σερβία. Είδα πώς απαντούσε σε δύσκολες ερωτήσεις χωρίς διπλωματικές υπεκφυγές. Ομιλίες του για τη Μακεδονία — έντιμες, μετρημένες, αλλά γεμάτες εθνικό πάθος — έγιναν αντικείμενο συζήτησης όχι μόνο από πολιτικούς, αλλά και από τη Διασπορά.

Πολιτική πυξίδα με καθαρό προσανατολισμό

Ο Παπαστεργίου ανήκει ιδεολογικά στον χώρο της Κεντροδεξιάς, αλλά ποτέ δεν έκλεισε την πόρτα σε πρόσωπα άλλων πολιτικών κατευθύνσεων. Η αυτοδιοίκηση, έλεγε, «δεν έχει κόμμα, έχει κοινότητα». Στελέχη του προέρχονταν από διαφορετικά υπόβαθρα, και αυτό τον ενίσχυσε πολιτικά. Δεν διοικούσε με τη λογική της κομματικής πειθαρχίας — αλλά με μια προσωπική, ειλικρινή προσέγγιση.

Το πολιτικό του ήθος δεν ήταν απλώς προϊόν καλλιέργειας. Ήταν βιωματικό. Δεν διαχώριζε τους ανθρώπους σε «δικούς του» και «αντιπάλους». Αντιμετώπιζε με τον ίδιο σεβασμό τον δημόσιο υπάλληλο, τον δημοσιογράφο, τον ηλικιωμένο χωρικό ή τον ανήσυχο φοιτητή.

Ήταν από εκείνους τους πολιτικούς που μπορούσες να πάρεις τηλέφωνο χωρίς “μέσο” και να σε ακούσει. Το δοκίμασα. Και συνέβη.

Οι αντιξοότητες και η ακέραιη στάση

Ουδείς πορεύεται σε δημόσιο αξίωμα χωρίς συγκρούσεις. Ο Παπαστεργίου δεν ήταν η εξαίρεση. Αντιμετώπισε γραφειοκρατικά εμπόδια, πολιτικές κόντρες, αλλά και δικαστικές εμπλοκές — όπως η γνωστή υπόθεση με εργολάβο δημοσίου έργου που έφτασε μέχρι το Συμβούλιο της Επικρατείας. Κινήθηκε θεσμικά, υπερασπίστηκε τις επιλογές του και δικαιώθηκε ηθικά και πολιτικά.

Δεν υπήρξε στιγμή που να αποστασιοποιήθηκε από τις ευθύνες του. Δεν κρύφτηκε πίσω από τη νομική τεχνική ή την πολιτική μετάθεση ευθυνών. Το σθένος του σε αυτές τις περιόδους τον κατέστησε “ήρεμη δύναμη” — κάτι σπάνιο στο σύγχρονο πολιτικό περιβάλλον.

Η σημερινή παρουσία του στο πολιτικό γίγνεσθαι

Σήμερα, ο Γιώργος Παπαστεργίου δεν έχει θεσμικό ρόλο — αλλά μόνο κατ’ όνομα. Η επιρροή του στον δημόσιο διάλογο είναι ενεργή και σεβαστή. Δεν κάνει συχνές παρεμβάσεις, όμως όταν μιλήσει, ακούγεται. Η φωνή του φιλτράρει τον θόρυβο της εποχής.

Έχει τιμηθεί σε πολλές εκδηλώσεις, τελευταία μάλιστα από τη ΝΟΔΕ Πιερίας, για τη συνολική προσφορά του. Όχι ως “συνταξιούχος πολιτικός”, αλλά ως ενεργός θεσμικός παράγοντας που ενέπνευσε γενιές ανθρώπων — είτε συμφωνούσαν μαζί του είτε όχι.

Ένας δάσκαλος της πολιτικής ευγένειας

Για εμένα, ο Παπαστεργίου δεν ήταν ποτέ απλώς “ο Νομάρχης”. Ήταν (και είναι) ένας πολιτικός που διδάσκει σιωπηλά. Που πιστεύει πως η εξουσία δεν είναι δικαίωμα, αλλά ευθύνη. Που άφησε τα γραφεία ανοιχτά — αλλά και τις καρδιές των ανθρώπων.

Περπατά στους δρόμους της Κατερίνης, συζητά στις λαϊκές αγορές, συμμετέχει σε συλλόγους, στηρίζει πρωτοβουλίες νέων. Όχι από υποχρέωση, αλλά γιατί έτσι νιώθει. Είναι ακόμα εδώ. Ή μάλλον, δεν έφυγε ποτέ.

Επίλογος: Στις εποχές της φθοράς, να κρατάμε τα πρόσωπα που άντεξαν

Η εποχή μας ψάχνει σταθερότητα, συνέπεια, καθαρότητα λόγου και πράξης. Ο Γιώργος Παπαστεργίου τα προσέφερε και τα προσφέρει. Στην πολιτική του παρακαταθήκη δεν καταγράφεται μόνο το τσιμέντο και η άσφαλτος, αλλά κυρίως η αίσθηση του μέτρου, του σεβασμού και της αξιοπρέπειας.

Και αν κάποτε με ρωτήσουν πώς θυμάμαι τη δεκαετία της νομαρχιακής Πιερίας, θα πω το εξής απλό: ότι τότε, η πολιτική είχε πρόσωπο. Και το πρόσωπο αυτό λεγόταν Γιώργος Παπαστεργίου.

Γράφει ο Πέτρος Σταθακόπουλος