Διαθέτω αλλά δεν τα καταθέτω. (της Άννας Ζανιδάκη)

Έμαθα να παλεύω με νύχια και με δόντια ,αυτό που θέλω και επιδιώκω με κάθε αξιοπρεπή και έννομο τρόπο ,όχι να το αποκτήσω μόνο ,αλλά και να το κατακτήσω.

Δε θα αρκόμουν στο να γράφω,να καταγράφω και απλά να βρίσκομαι στη θέση να αναλύω και να διαλύω διάφορα συστήματα και δικές μου καταληκτικές αποφάσεις ή προθέσεις,

Αυτό που με ευχαριστεί και μου δίνει χαρά και τόλμη για να προχωρήσω παρακάτω ,σ ότι αφορά τη λατρεία μου με τη γραφή και την ποίηση,είναι η συμμετοχή μου και η καταξίωση μου ,μέσα από τους επαίνους και τα βραβεία.

Η δική σας αγάπη και ενασχόληση σας με τα γραφτά μου,τα κείμενά μου ,τα ποιήματά μου.

Μέσα από το γράψιμο,πιστέψτε με κανείς δεν προσδοκεί την βιωσιμότητά του και να αυξηθεί η ποιότητα του βιωτικού του επιπέδου.

Απλά αγνά και σεμνά,καταθέτουμε και παραθέτουμε τα δικά μας όπλα,δύναμης,τόλμης ,θάρρους,αλήθειας για τον ένα και μοναδικό λόγο,που το χει συνειδητοποιήσει ο καθένας που ασχολείται και παθιάζεται με τη γραφή.

Είναι η ανάσα που νοιώθουμε ότι παίρνουμε,η αναπνοιά μέσα από τις δύσπνοιες που μας προκαταλαμβάνουν καμιά φορά από τα κακώς κείμενα της Πατρίδας μας,της Οικογένειάς μας.

Είναι εκείνη η χαρά και η αισιοδοξία που πλημμυρίζει το είναι μου,ακόμα και στην ΄όψη του τετραδίου του στυλό ,του μολυβιού,του υπολογιστή,που ξέρεις πως δε θα προδωθείς ποτέ και για κανένα λόγο και αιτία.

Εχω τα όπλα της συννειδητοποίησης,της εκλογίκευσης και πόσα άλλα ,αλλά ποτέ δε θα τα καταθέσω ανευ όρων,χωρίς να τρέχει σοβαρός λόγος και υπαιτιότητα.

Ναι,διαθέτω απόψεις,κρίσεις,επικρίσεις,σχολιασμούς,και αντιτάξεις,αλλά ποτέ δε θα τα καταθέσω...με την έννοια της υποχώρησης και της αναχώρησης.

Από μικρή που μου άρεσε να γράφω,να περιγράφω και να κριτικάρω ,άτομα και συμπεριφορές.

Μα τώρα πια έχω καταλάβει ,πως εκείνο το μικρο κοριτςάκι ,με τη νιότη των μικρών του χρόνων,έκρυβε τη σημερινή γυναίκα που παλεύει και αντιτάσσεται σε κάθε έντονη προτροπή,στο να τα παρατήσει και να ασχοληθεί αποκλειστικά και μονο με την οικογένεια και τα καθήκοντα που τη διέπουν και τη χαρακτηρίζουν.

Κι όμως ,σήκωσα το κεφάλι ,το ανάστημα και λέω επιδεικτικά και άλλο τόσο συννειδητοποιημένα και απόλυτα λογικά και έμπρακτα.

Θέλω να αποδείξω,όχι ότι αξίζω,γιατί αυτό ευτυχώς το αποδείξατε και το παραθέσατε εσείς αντί για μένα,σε ένα τραπέζι διαμαχιων και δυσοίωνων ,για όποιους τους βόλευε ,,,προβλέψεις τους,αλλά ευτυχώς και αιςίως που εξελίςσονται οι καταστάσεις ,για μένα και για άτομα που τολμούν να δουνκαι να μιλήσουνμε τον εαυτό τους,να γίνουν φίλοι μαζί του και να αποκριθούν την αλήθεια τους.

Μια αλήθεια που πονάει και τραυματίζει ψυχές ευαίσθητες κάποτε,αλλά σκληροτράχυλες τωρα,που θέτουν τον άλλο ως θυςία ,σε ένα βωμό ,που οιίδιοι δημιούργησαν και θέλουν να καλοπεράσουν,χτίζοντας τα όνειρά τους,αλλά τα αποκαίδια της ψυχής των άλλων.

Κι επειδή,ΞΥΠΝΗΣΑΝ ΟΙ ΣΚΛΑΒΟΙ ΑΝΤΩΝΑΚΗ...όπως έλεγε χαριτολογώντας η ΜΑΡΩ ΚΟΝΤΟΥ στην αξέχαστη ελληνική ταινία,τώρα πια θα πω εγώ...

ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΚΗ,,,,ΑΝΗΚΩ ΣΕ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ ΣΕ ΣΥΝΝΕΙΦΑΣΜΟ ΜΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ,,ΑΛΛΑ ΟΠΩΣ ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΘΕΤΩ ΕΓΩ ,,,ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΟΥ....

Φυσικά δε θα δώσω και την παραμικρή εξήγηση και επεξήγηση πλέον στον προαναφερόμενο,αφού και γιατί και διότι,,,,,ΚΑΤΑΝΤΗΣΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ,,,ΤΗΣ ΠΕΝΑΣ ΜΟΥ ΔΙΩΚΤΗ....

Ομορφα ,πολιτισμένα ,όσο γίνεται και επιτρέπουν και οι συνθήκες ενός πολυταραγμένου σωσμένου ενός σημείου γάμου,αλλά τώρα πλέον πλήρως συννειδητοποιημένου,αποχωρισμού διαφόρων κακεντρεχών και κακόβουλων διαδόσεων ,εντός εκτός κα επί τα αυτά.

Η ηχηρή και έντονη δική μου κραυγή είναι ,ναιιιιι

ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ...ΚΙ ΑΚΟΜΑ ΘΑ ΚΑΝΩ ΠΟΛΛΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ,,
ΧΑΡΗ ΣΕ ΕΣΑΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΠΟΥ ΜΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΑΤΕ
ΣΤΗ ΣΤΗΡΙΞΗ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΑΣ.

Είστε οι νεραιδοευχούλες μου και πριγκηποικέτες μου.

Σε σας λοιπόν,ορκίζομαι και στο δικό μου είναι,πως δε θα απογοητεύσω ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ ΕΣΑΣ...

Το τσακαλάκι σας πάντα θα μάχεται έναντι των λεόντων