Η αφάνεια τρώει τη διάννοια. (της Άννας Ζανιδάκη)

Πόσοι και πόσοι δεν είναι ανάμεσά μας που δε θέλουν ,είτε λόγω στάσεως ζωής,μοναχικοί λύκοι,να οδεύουν το Γολγοθά τους?

Άλλοι πάλι ,να θέλουν να δείξουν πως μπορούν μόνοι τους,χωρίς την παραμικρή στήριξη και βοήθεια?

Πόσα άτομα δεν υπάρχουν,που ενώ ,αποδεδειγμένα είναι διάνοιες ,στους τομείς που ενασχολούμαι,δύσκολα πείθονται πως αξίζουν τα μέγιστα και θυματοποιούνται,στα στενά δεσμά της ανασφάλειας και της χαμηλής στάθμης αυτοκριτικής τους ?

Πόσα και πόσα άτομα,που ξέρουμε στο ευρύτερό μας κοινωνικό περιβάλλον,δε γίνονται οι ίδιοι,φονιάδες ενός τρανού και ακατανίκητου θέλω τους,αρκεί να ναι σε θέση ,να συμφωνήσουν και να συμπαραταχθούν με τα πρέπει των άλλων?

Πόσα και πόσα άτομα,δε χάνονται ,σε εκείνη τη μυστηριώδη και περίεργη αφάνεια,που καταπίνει τη διάνοιά τους και δεν τους αφήνει να προβληθούν και να αναδειχθούν?

Κι όμως ,όποιος αγαπά και θέλει το καλό του άλλου,τίποτα δε θα το σταματήσει,στο να στηρίξει και να συνοδεύσει τα θέλω το συντρόφου του,τα όνειρά του,αρκεί να το δει ευτυχισένο ,χωρίς τα κενά ,να του τριβελίζουν το μυαλό και να σπαρταρούν ,στα σπλάχνα του ,να ανεκπλήρωτα θέλω του .

Όποιος αγαπά,νοιάζεται για την ψυχική ολότητα του φίλου,συγγενή,συντρόφου του,συζύγου του,αρκεί να το δει να ναι απόλυτα ευτυχισμένος και να χει καλύψει ,τις προςδοκίες του και τα όνειρά του.

Η αφάνεια λειτουργεί ανασταλτικά,αρνητικά και καθόλου συγκεκριμένα και καθοριστικά ,για τις μετέπειτα κινήσεις του και διεκδικήσεις του.

Η αφάνεια δρομολογεί το χάος,τον πυθμένα εκείνο τον απάτητο και το μη προσβάσιμο,εκείνα τα σκαλοπάτια ,που μόνο κατηφόρα έχουν και καταλήγουν ,σε έναν πάτο,που αν δεν ειςαι δυνατός ,να ανταπεξέλθεις στο να τα ανεβείς ξανά και να αυτοδημιουργηθείς,πάλι απ την αρχή,τότε γίνονται δίνη και καταπίνουν τα θέλω σου και τα λογικά ,επιδιωκόμενα σχέδιά σου.

Η επιφάνεια ειναι εκείνο το στρώμα ,που θα μπορέσουμε να πατήσουμε και να αναδείξουμε τα δικά θέλω ενάντια στα πρέπει και τα καραδοκούμενά τους ,πισωγυρίσματα .

Οποιος αγαπά και θέλει το καλό μας ,στέκεται δίπλα μας,ανησυχεί ,αγωνιά και προσμετρά τους πόθους μας ,τα λάθη μας ,με γνώμονα το δικό μας καλό και την εύρεση των δικών μας ισορροπιών άμεσα συνδεδεμένα με τις δικές του.

Η αφάνεια ,βωμολοχεί την ευγένεια της θέλησης ,καταδικάζει τις θετικές στάσεις και κυρίως,αποτελεί εκείνον τον αποστάτη που χαίρεται και γλεντοκοπά ,με τη δική μας αδράνεια. ,το φόβο ,που μόνο σ αυτόν κάποιοι ,συνυπολογίζουν το μέτρημα της δύναμής τους κι όχι ,,,σε καθαυτού πορείες και αποδεδειγμένα ,αναδεδειγμένα ,κείμενά τους ,γραφής,δημιουργίας.

Η αφάνεια μακριά από άτομα ,που η διάνοιά τους ,ξεπερνά κάθε φαντασία και αποτύπωση αυτής.


ΑΝΝΑ ΖΑΝΙΔΑΚΗ