Η αλήθεια για το επιχειρείν της Β. Ελλάδος πέρα από το μακεδονικό σήμα

Η διεθνής επιτροπή θα έχει πολύ δουλειά προκειμένου να ξεκαθαρίσει ένα… μπέρδεμα, το οποίο στις άκρες του κόσμου χαρακτηρίζεται αδικαιολόγητο

Η πρωτοβουλία του Συνδέσμου Εξαγωγέων-ΣΕΒΕ για τη δημιουργία σήματος που θα πιστοποιεί τα μακεδονικά προϊόντα, παράγει αποτελέσματα. Πριν καν η διαδικασία ολοκληρωθεί και οι επιχειρήσεις της Δυτικής Μακεδονίας, της Κεντρικής Μακεδονίας και της Ανατολικής Μακεδονίας αποκτήσουν τη δυνατότητα να το χρησιμοποιήσουν.

Πέρα από τον αιφνιδιασμό της Βόρειας Μακεδονίας -το ΥΠΕΞ της γειτονικής χώρας αντέδρασε έντονα κάνοντας λόγο για μονομερή ενέργεια- κινητοποιήθηκε ο μηχανισμός για τη δημιουργία διεθνούς επιτροπής που θα εξετάσει το θέμα. Παρά το ότι στη Συμφωνία των Πρεσπών προβλέπεται η ύπαρξη διαδικασιών διαιτησίας και διαμεσολάβησης για τη διευθέτηση αυτού του πολύ σοβαρού θέματος, η πλευρά των Σκοπίων μέχρι σήμερα κωλυσιεργούσε, πιθανόν διότι πίστευε ότι ο χρόνος κυλάει υπέρ της –σε κάθε περίπτωση δεν κυλάει εναντίον της. Ο θόρυβος που δημιουργήθηκε με το ελληνικό σήμα για τα προϊόντα και τις υπηρεσίες των επιχειρήσεων της Μακεδονίας έδειξε στην άλλη πλευρά ότι η Ελλάδα δεν είναι διατεθειμένη να αφήσει τα πράγματα στην τύχη τους.

Τώρα η διεθνής επιτροπή θα έχει πολύ δουλειά προκειμένου να ξεκαθαρίσει ένα… μπέρδεμα, το οποίο στις άκρες του κόσμου χαρακτηρίζεται εν πολλοίς αδικαιολόγητο. Άλλωστε πολλοί πολλοί  στην Ευρώπη, στην Αμερική και ακόμη πιο μακριά –όχι μόνο πολίτες, αλλά και πολιτικοί- δεν καταλαβαίνουν τη γενικότερη διένεξη Αθήνας – Σκοπίων για το όνομα της Μακεδονίας.

Η ελληνική πλευρά έδειξε εγρήγορση για το θέμα του σήματος και καλά έκανε. Το μήνυμα διαχύθηκε. Κανείς δεν δικαιούται, πλέον, να λέει ότι το συγκεκριμένο θέμα θα λύσει η ζωή. Μόνο που η ουσία θα παιχτεί αλλού. Κατ’ αρχήν στην έκταση της χρήσης του σήματος, το οποίο εάν υιοθετηθεί από τις ελληνικές επιχειρήσεις θα καταξιωθεί. Εάν για κάποιους λόγους η σηματοδότηση δεν περπατήσει επαρκώς, τότε το ίδιο το σήμα θα ατονήσει και θα ξεχαστεί. Κυρίως, όμως, ο «εμπορικός πόλεμος» Ελλάδας-Β. Μακεδονίας θα κριθεί στα μαρμαρένια αλώνια των αγορών. Εκεί που κλείνονται οι δουλειές. Εκεί που γίνονται οι πωλήσεις, οι οποίες προφανώς εξαρτώνται από την παραμικρή λεπτομέρεια, αλλά κυρίως από την ανταγωνιστικότητα προϊόντων και υπηρεσιών. Ακόμη, δηλαδή, και στην περίπτωση μιας μικρότερης χώρας με σημαντικά προβλήματα ταυτότητας, η Ελλάδα οφείλει να ξεπεράσει το βασικό πρόβλημα της οικονομίας και της παραγωγής της, την χαμηλή ανταγωνιστικότητα.

Αυτή η πραγματικότητα ισχύει για κάθε επιχείρηση ξεχωριστά, αλλά εδράζεται στο σύνολο λειτουργίας της ελληνικής οικονομίας. Διότι είναι δεδομένο ότι οι σοβαρές ελληνικές επιχειρήσεις, οι οποίες κτυπούν τις πόρτες των διεθνών αγορών, κάνουν ότι καλύτερο για να παρουσιάσουν ποιοτικά προϊόντα στην κατάλληλη τιμή. Μόνο που αυτή η «δίκαιη τιμή» επιβαρύνεται με κόστος που προσθέτει η λειτουργία του κράτους και του συστήματος της χώρας γενικότερα. Από τη γραφειοκρατία των δημοσίων υπηρεσιών, που σε ορισμένες περιπτώσεις εξελίσσεται σε διαφθορά. Από τη νόθευση του ανταγωνισμού, λόγω της εκτεταμένης φοροδοαφυγής, φοροαποφυγής και φοροκλοπής, που επιτρέπει σε κάποιους να εμφανίζονται πιο… έξυπνοι από κάποιους άλλους και να διαλύουν κυριολεκτικά την πιάτσα. Από τους υψηλούς φόρους και τις υψηλές ασφαλιστικές εισφορές. Από τα υψηλά επιτόκια δανεισμού. Από την καθυστέρηση στην απονομή της Δικαιοσύνης, που φτάνει στα όρια της αρνησιδικίας. Με ή χωρίς το σήμα που πιστοποιεί την μακεδονική ταυτότητα των προϊόντων της Β. Ελλάδος –κάτι που σε ορισμένες περιπτώσεις αποδεικνύεται ιδιαιτέρως σημαντικό- οι επιχειρήσεις της περιοχής θα εξακολουθήσουν να λειτουργούν έχοντας να διαχειριστούν όλα αυτά τα έξωθεν βάρη, που οι πολιτικοί κάθε αποχρώσεως αναγνωρίζουν, αλλά δεν κάνουν και πολλά για να τα ελαφρύνουν.

Είναι βέβαιο ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη, που προέκυψε πανηγυρικά από τις εκλογές της 7ης Ιουλίου, έχει υπόψιν της το θέμα. Κατά δήλωσίν της πρόκειται για ζήτημα ύψιστης προτεραιότητας. Ήδη κάνει κινήσεις προς τη σωστή κατεύθυνση και έχει προαναγγείλει κι άλλες. Αλλά η δουλειά που πρέπει να γίνει, ώστε το επιχειρηματικό περιβάλλον στη χώρα γενικά και στη Β. Ελλάδα ειδικότερα να βελτιωθεί ουσιαστικά, είναι μεγάλη. Ο στόχος να γίνει η Ελλάδα ελκυστικός επενδυτικός προορισμός προϋποθέτει αλλαγές και μεταρρυθμίσεις σε μεγάλη έκταση και μεγάλο βάθος. Κάπου εκεί ξεκινάει το πραγματικό πρόβλημα. Στο δημόσιο η γραφειοκρατία είναι μεροκάματο. Για παράδειγμα, κάθε υπογραφή που θα φεύγει από ένα υπουργείο και θα ανατεθεί σε περιφερειακά συστήματα ή θα καταργηθεί τελείως θα συναντά την άρνηση αυτού που τη βάζει μέχρι σήμερα. Κάθε άδεια που θα εξετάζεται –επίσης για παράδειγμα, στη Θεσσαλονίκη- θα αφαιρεί επιρροή από κάποιους στην πρωτεύουσα, κάτι που δεν είναι άνευ σημασίας. Επειδή στη χώρα δεν υπάρχει κουλτούρα αποκέντρωσης, όπως δεν υπάρχει μεγάλη αίσθηση περί ψηφιακής οικονομίας και διοίκησης, κάθε μεταβολή προς αυτές τις κατευθύνσεις θα «παίζει» με τις πιθανότητες εις βάρος της ή –στην καλύτερη περίπτωση- μοιρασμένες.

Ο επιχειρηματικός κόσμος της Β. Ελλάδος είδε θετικά το σήμα «Macedonia the Great». Οι περισσότερες αντιδράσεις κινούνται από τη συμπάθεια μέχρι τον ενθουσιασμό. Την ίδια στιγμή όλοι αυτοί οι άνθρωποι γνωρίζουν καλά ποια είναι τα βασικά προβλήματα του επιχειρείν, αφού το ασκούν καθημερινά. Ξέρουν από πρώτο χέρι σε ποια πεδία παίζεται η βελτίωση της ανταγωνιστικότητάς τους. Έχουν κωδικοποιήσει ποιες αδυναμίες εμφανίζονται όταν κυνηγούν πωλήσεις στο εξωτερικό. Ας μην το ξεχνούν αυτό οι ιθύνοντες. Το ενδιαφέρον της πολιτείας ευτυχώς ή δυστυχώς δεν αποδεικνύεται με το σήμα, που είναι καλοδεχούμενο, αλλά όχι πρωτεύον ζήτημα. Από μόνο του δε φτάνει…


Πηγή