Νίκος Κάκκαλος: Ο ευπατρίδης της Πιερίας που τίμησε τον τόπο, τη μνήμη και την πολιτική

Στο σημείο εκείνο που ο Όλυμπος ακουμπά τον ουρανό και ο Θερμαϊκός καθρεφτίζει τις πρώτες ανατολές, το Λιτόχωρο δεν είναι απλώς μια όμορφη γωνιά της Πιερίας. Είναι ένα χωριό-σύμβολο, ποτισμένο με ιστορία, περηφάνια και αγώνες. Από εκεί ξεκίνησε ο Νίκος Κάκκαλος — ένας άνθρωπος που μετέφερε τη σοβαρότητα, τη σεμνότητα και την ευθύνη της γενέτειράς του σε κάθε έκφανση της πολιτικής του πορείας.

Σε μια εποχή που η πολιτική συχνά εκφυλίζεται σε επικοινωνιακή τακτική, ο Κάκκαλος υπήρξε κάτι σπάνιο: ένας πολιτικός που δεν μίλησε πολύ, αλλά έκανε πολλά. Ένας εκπρόσωπος του λαού που προτίμησε να προσφέρει χωρίς να φωνάζει. Και γι’ αυτό, παραμένει στη μνήμη των Πιεριέων ως υπόδειγμα ευπατρίδη και διαχρονικός υπηρέτης του δημοσίου συμφέροντος.

Ο Νίκος Κάκκαλος εκλέχθηκε βουλευτής Πιερίας με τη Νέα Δημοκρατία σε πέντε συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις: 1989, 1990, 1993, 1996 και 2000. Μέσα σε μια εποχή που χαρακτηριζόταν από πολιτικές εντάσεις, αναδιατάξεις και ιδεολογικές συγκρούσεις, ο Κάκκαλος διατήρησε μια σταθερή κοινοβουλευτική παρουσία με γνώμονα τη μετριοπάθεια, την ευθύνη και την πίστη στις ανάγκες του τόπου του.

Ποτέ δεν ακολούθησε τον δρόμο του εντυπωσιασμού. Δεν υπήρξε «σταρ» της πολιτικής. Υπήρξε, όμως, ένας αυθεντικός εργάτης της, υπηρετώντας την Πιερία με ρεαλισμό και αποτελεσματικότητα. Το κοινοβουλευτικό του έργο επικεντρώθηκε κυρίως στη φωνή που έδινε στα προβλήματα της τοπικής κοινωνίας, από τις υποδομές και τη γεωργία έως τον πολιτισμό και την ιστορική μνήμη.

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως, ακόμη και μετά τη σύντομη απομάκρυνσή του από το κόμμα το 1998, επέστρεψε το 2004 στη Νέα Δημοκρατία — όχι από ανάγκη, αλλά γιατί η πολιτική του ταυτότητα παρέμενε σταθερά συνυφασμένη με την παράταξη που πίστεψε και υπηρέτησε από την αρχή. Η επιστροφή του έγινε με τιμή και αποδοχή τόσο από την ηγεσία όσο και από τον απλό κόσμο.

Αν και δεν υπήρξε βουλευτής με λαϊκίστικες εξαγγελίες, ο Κάκκαλος κατάφερε να ενισχύσει ουσιαστικά τη φωνή της Πιερίας στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Εργάστηκε για την ενίσχυση των τοπικών υποδομών και προώθησε αιτήματα που σχετίζονταν με τις ανάγκες των αγροτών, των εκπαιδευτικών και των νέων.

Όσοι έζησαν την πολιτική του δράση γνωρίζουν πολύ καλά πως υπήρξε καταλύτης για να φτάσουν δεκάδες τοπικά ζητήματα στο κέντρο. Υπήρξε ο άνθρωπος που δούλευε αθόρυβα αλλά ουσιαστικά, με σχέδιο και γνώση, προσφέροντας λύσεις χωρίς προσωπική προβολή.

Αυτό που ξεχωρίζει τον Νίκο Κάκκαλο δεν είναι απλώς η πολιτική του πορεία, αλλά η ποιότητα της σχέσης του με τον κόσμο της Πιερίας. Δεν υπήρξε ποτέ αποκομμένος από τον λαό. Ήταν παρών στα καφενεία, στις πλατείες, στα πανηγύρια, στις εκκλησίες. Άκουγε τους πολίτες, όχι για να υποσχεθεί ανέφικτα, αλλά για να κατανοήσει ουσιαστικά τις ανάγκες τους.

Είχε βαθιά ενσυναίσθηση. Θυμόταν ονόματα, πρόσωπα, οικογενειακές ιστορίες. Η εμπιστοσύνη που του έδειχναν δεν ήταν προϊόν πολιτικού marketing. Ήταν αποτέλεσμα σχέσης που χτίστηκε με τον χρόνο, με την παρουσία, με την αλήθεια. Ο Κάκκαλος ήταν ο βουλευτής που μπορούσε να πει «σε θυμάμαι» — και το εννοούσε.

Ακόμη και όταν δεν διεκδίκησε τη Νομαρχία Πιερίας — παρότι του προτάθηκε — το έκανε από προσωπική επιλογή και όχι έλλειψη στήριξης. Η απόφασή του έδειξε για άλλη μια φορά τη σεμνότητα και την προσήλωση του στο κοινό καλό, μακριά από προσωπικές φιλοδοξίες.

Σήμερα, ο Νίκος Κάκκαλος δεν κατέχει δημόσιο αξίωμα ούτε επιδιώκει επανεκλογή. Παρ' όλα αυτά, παραμένει παρών με έναν διαφορετικό τρόπο — ήσυχο αλλά βαθιά επιδραστικό. Συμμετέχει στις εκδηλώσεις μνήμης, συζητά με νέους ανθρώπους, δίνει τη γνώμη του όταν του ζητηθεί και παρακολουθεί τα πολιτικά τεκταινόμενα με την προσοχή ενός ανθρώπου που έχει ζήσει την πολιτική από μέσα.

Αποτελεί, εν πολλοίς, τον «άτυπο σοφό» της Πιερίας. Η γνώμη του μετρά. Η στάση του αποτελεί παράδειγμα για τις νεότερες γενιές. Και η απουσία επιδείξεων, ενισχύει την ουσία της παρουσίας του. Μπορεί να μην βρίσκεται πια στα έδρανα της Βουλής, αλλά επηρεάζει — όχι θεσμικά, αλλά ηθικά και παραδειγματικά.

Σε έναν κόσμο που ξεχνά γρήγορα, ο Νίκος Κάκκαλος μας υπενθύμισε πως υπάρχει αξία στο να θυμάσαι. Να σέβεσαι. Να υπερασπίζεσαι αυτό που άλλοι βιάζονται να προσπεράσουν. Μας δίδαξε πως η πολιτική μπορεί να είναι γόνιμη, όταν έχει ρίζες στον τόπο, μνήμη, πίστη και ήθος.

Για την Πιερία, υπήρξε κάτι περισσότερο από βουλευτής. Υπήρξε φωνή και συνείδηση. Για το Λιτόχωρο, ήταν ο φύλακας της Ιστορίας του. Και για την ευρύτερη πολιτική, ήταν η σπάνια ενσάρκωση του πολιτικού που δεν χρησιμοποίησε την εξουσία, αλλά την τίμησε.

Η παρουσία του σήμερα, έστω χωρίς τίτλους, εξακολουθεί να φωτίζει. Σαν φάρος κάτω από τον Όλυμπο, που δείχνει πώς μπορεί κανείς να πολιτεύεται με αξιοπρέπεια. Και αυτό, ίσως, είναι το πολυτιμότερο δώρο που μας αφήνει.


Γράφει ο Πέτρος Σταθακόπουλος.-


Διαβάστε ακόμη:

Σοφία Μαυρίδου – Μια σταθερή παρουσία που αφήνει αποτύπωμα»

Γιώργος Κωνσταντόπουλος: Ο άνθρωπος που άφησε αποτύπωμα στην Πιερία – και δεν έχει πει την τελευταία του λέξη

Γιώργος Παπαστεργίου: Ο πολιτικός που δεν έφυγε ποτέ από την Πιερία

Χρήστος Κομπατσιάρης: Ο άνθρωπος πίσω από τη διοίκηση – 19 μήνες προσφοράς στον Δήμο Πύδνας – Κολινδρού

Απόστολος Τζόβας: Κερδίζοντας την εμπιστοσύνη της Νότιας Πιερίας

Σάββας Χιονίδης: Ο στρατηγικός ηγέτης που κερδίζει καρδιές και εμπιστοσύνη - Η ευφυΐα στην πολιτική δεν γράφεται στα χαρτιά – αποδεικνύεται εμπράκτως

Το who is who του Φώτη Δρούγκα: Ο άνθρωπος των πράξεων, όχι των εντυπώσεων

Νίκος Τσακιρίδης: «Τελειώνω εδώ (…) γιατί έτσι κι αλλιώς μέσα μου έχω τελειώσει και οριστικά.»