Πάθη λάθη ..κανείς μας δε θα μάθει? (της Άννας Ζανιδάκη)

Πόσες εβδομάδες των Παθών θα περάσουν,θα μας αγγίξουν ή θα δρομολογήσουν τα δικά τους σταθερά ή μεταβλητά γεγονότα,σε συνάρτηση με ποικίλες αντιδράσεις και αντιστάσεις ,του ίδιου μας του εαυτού ,του παροτρυνόμενου μας εγωισμού και καθ αυτώ αντιπερισπασμού μας στα τετριμμένα και αναδεικνυόμενα συμβάντα της ζωής μας.

Πόσα λάθη να μετρήσει κανείς και να αναλογισθεί τα δικά του ή των άλλων,αν δε φανεί το μεγαλείο της συγχώρεσης να καταλαγιάζει στην ψυχή του ,να επαφίεται στη δύναμη και τη δυναμική διείσδυσης καλής και αγαθής πρόθεσης ,για απαλλαγή της κακίας και της μοχθηρίας απ΄τον ίδιου του τον εαυτό?

Που κατατάσσει και συντάσσει τις διαμαρτυρίες του και τις αγενείς ή ευγενείς προτροπές του ,στο να στοιχηματίσει και να αποδεχθεί διά μέσω της ένορκης ή επίορκης θέσης του και αντιπαράθεσης,στο να μην υποπέσει και πάλι στα ίδια ή ακόμα χειρότερα αδικήματα.

Κανείς μας πια δε θα μάθει απ τα λάθη του?
κανείς μας δε θα αρκεστεί στο να μοιράζει και να χαρίζει απλόχερα και αδιάκοπα ,πόνο ,κακία,μίσος ,φθονερά και κακόβουλα αισθήματα?

Ποιος θα είναι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσει για μια φορά στον ίδιου του τον εαυτό,στο ίδιο του το παρωχημένο εγώ ,τη διαμαρτυρία του,στο να γίνει καλύτερος άνθρωπος και να πάψουν να κυριαρχούν και να άρχουν ότι χειρότερα μπορούμε να φανταστούμε ,συναισθήματα και μεγαλεπήβολα κακεντρεχή σχόλια και επιδιώξεις?

Είναι τόσο δύσκολο να χαρούμε με τις χαρές του άλλου,να μετριάσουμε τα δικά μας ανεκπλήρωτα όνειρα και να καταλήξουμε να δούμε και να ζούμε με τα δικά μας μέτρα και σταθμά ,πάνω όμως σε μια γραμμή,που να ορίζεται απ τα δικά μας θέλω και τα πρέπει των άλλων,όχι όμως ώστε να προσδιορίζουν και να ορίζουν το δικό μας είναι ,τα δικά μας θέλω και να προτρέπουν ανασταλτικά ,στη μη ευόδωσή τους και τη μη παραδοχή τους?

Πόσα λάθη να κάνουμε,πόσες ψυχές να προδώσουμε και να πληγώσουμε ?
Πόσα άτομα να φθείρουμε και ψυχές να διαφθείρουμε?
Πόσες νυχτιές να μετρηθούν και να αναμετρηθούν  με τις αγωνίες μας,τα πάθη μας ,ώστε κι εκείνα τα αποδεκτά ,παραδεκτά και πάντα αποφευκτέα λάθη,να συνδράμουν στη δική μας ατομική καλυτέρευση?

Όσα κι αν γράψω .σε όσα και αν αναφερθώ,τα πάντα θα είναι ρηχά και κενά ,διαμετρήματος και απόστασης, μεγέθους και εύρους,της αλήθειας ,της παραδοχής,απ το ψέμα την κακόβουλη κι έμπρακτη πραγματοποίηση ,πολλών συμπλεγμάτων κατωτερότητας,που είναι ήδη ορατά και υπαρκτά σε κάποια άτομα.

Το μόνο που μας σώζει,είναι να δούμε κατάματα την αλήθεια ,να την αποδεχτούμε και να προχωρήσουμε,την πορεία της ζωής,με στόχους ιδανικά ,προτεραιότητες και αμοιβαίες υποχωρήσεις,αν και εφόσον δούμε και καθοδηγηθούμε,σε μια έλευση χρόνου,θετικά προσκείμενου προς εμάς και τα όνειρά μας.