Μια μέρα σαν κι αυτή .

Τι δε θα δινα,να ξαναζούσα εκείνη τη στιγμή!

Να πέρναγε από μπροστά μου ,σα μια ταινία,τρόμου,ίσως ,αλλά που θα μου καθόριζε και πάλι ,το πόσο δυνατή στάθηκα και το πόσο επάξια ,ανταποκρίθηκα,σε όλες τις δυσκολίες,που ήταν εμφανέστατες,ήδη από καιρό.

Μα τίποτα δε με έκανε να κάνω πίσω,τίποτα δε στάθηκε εμπόδιο.
Το μόνο που ήθελα ,χρόνια τώρα και παρακαλούσα,ήταν να βρω εκείνη τη δύναμη,το θάρρος ,ακόμα και το θράσσος και να αντισταθώ και να αντιπαρέλθω ,στα δεδομένα και στα ήδη κεκτημένα,δικά μου και δικά του.

Ηθελε τόλμη,μαγκιά ,αντρεία κι εγώ δεν ξέρω τι ήθελε,να πάρω εκείνη την απόφαση,να σταθώ στα πόδια μου γερά ,φυσικά με την απαραίτητη βοήθεια ,στήριξη και κυρίως με το νοιάξιμο ,την αγάπη και τη φροντίδα,του φύλακα αγγέλου μου .

Εκείνη η μέρα,δύσκολη ,αναποφάσιστη ,αλλά ήξερα πια τι ήθελα ,τι είχα αποφασίσει,για τη ζωή μου ,τη ζωή μας και κυρίως τι άφηνα πίσω μου ,τι αποφάσισα να χάσω,δε θα το έλεγα ,γιατί χρόνια τώρα τα χα χάσει,τα αυγά και τα πασχάλια που λένε ,αλλά δε με πτοούσε τίποτα πια .

Η απόφαση πλέον,είχε παρθεί ,καθοριστική και τολμηρή ,για τα μέχρι τώρα δικά μου δεδομένα,μέτρα και σταθμά ,μα κυρίως,για την ως τώρα στάση και θέση μου ,απέναντι ακόμα και στα πιο σοβαρά ζητήματα,μα με φόβο και τρόμο μιας απώλειας .

Μα ποια απώλεια φοβόμουν,όταν είχα μάθει ,με είχε συνηθίσει ,να μετράω τα αστέρια της νύχτας και να αναπολώ ,τις όμορφες ,παλιές μας στιγμές ?

Τι ζητούσα και τι απαιτούσα,όταν έβλεπα πως το κάθε τι έπεφτε στο κενό και διέρρεε απ τα βάθη της ψυχής του και το πιο δεινό μυστικό του ,αφού είχε μεταλλαχτεί σε έναν άλλο άνθρωπο ,σε ένα άλλο ξένο προς εμένα άτομο.

Τι με κρατούσε άραγε ,χρόνια τώρα και δεν ήθελα να φύγω ?να αποσπαστώ ,απ αυτή τη διακεκομένη και ανισοφερμένη ισορροπία ψυχών,που επιφερόταν ,όποτε και όταν κι άμα ,συνέφερε τον καθένα μας ?

Γιατί άραγε να δίσταζα να δω την αλήθεια κατάμματα και να συγκεντρώνομαι ,μόνο στα καλώς πεπραγμένα ,αλλά σε εκείνο το μακρινό πλέον παρελθόν,που κόντευα ακόμα και να ξεχάσω τις μορφές μας ,αναπολώντας καταστάσεις και γεγονότα?

Κανείς και τίποτα δε μου έφταιγε,παρά μόνο εγώ ,εκείνος,τα πάντα ,συγκεχυμένες κα ακραίες στάσεις και αντιλήψεις ,που πάντα κατέληγαν,έλα ,δεν πειράζει ,για τα δύσκολα γεννηθήκαμε ,γι αυτά θα δώσουμε και το λόγο στο Θεό μας,στα εύκολα ,όλοι μπορούν να τα βγάλουν πέρα ,μα ο καλός ο καπετάνιος ,στη φουρτούνα φαίνεται.

Λόγια χιλιοειπωμένα,με μάτια δακρυσμένα,με αναπνοές,που μετά βίας ,ήταν ανίκανες να παρθούν και δεν ήμουν σε θέση ,καν να σκεφτώ ,να αναλογιστώ τις ευθύνες μου,να πληρώσω τις συνέπειες των πράξεών μου.

Τα πάντα κατέληγαν και επικροτούσαν τα δικά μου άλλοθι,τους φόβους μου και τις μετατοπίσεις των ευθυνών μου και κυρίως,των υπαρκτών ,εκείνων ψυχών,που πολλές φορές εισέπραξαν αδικαιολόγητα και αναίτια ,δύσκολα συναισθήματα ,που ντρέπομαι μεν ,αλλά μέσα στη θολούρα που κατείχε το μυαλό μου ,ήταν πλέον εφευρέσεις της δική ςμο0υ τότε κουρασμένης και επίπονης φαντασίας,για δικαιολογίες και καλύψεις αυτών.

Μα ναι,είχε έρθει η στιγμή εκείνη,της λύτρωσης,του απεγκλωβισμού μου ,αλλά κυρίως ενός φευγιού ,ενός μισεμού ,που χρόνια τώρα παρακαλούσα να συμβεί,αλλά ποτέ δεν έβρισκα το θάρρος και την τόλμη να το αποφασίςω.

Δύσκολες φάσεις,δύσκολες καταστάσεις,τρανές αντιλήψεις .μα το σημαντικότατο και το κυριότερο βήμα ,ήταν να γίνει ,να παρθεί και να συννειδητοποιηθεί στο μυαλό μου ,γιατί στην καρδιά μου ,είχε απο καιρού εκλείψει,χαθεί ,εξαφανισθεί ,μα κυρίως είχε αποκοπεί και εκδιωχθεί,με εκείνη τη βία,που άρχισε να χρησιμοποιεί και να διαθέτει ,δήθεν ως μέσο επιβεβαίωσής του ,επιβολής του ,αλλά κυρίως ως επίδειξης ,σωματικής του δύναμης ,ρωμαλλεότητος και ισχύος.

Κανείς δε θα περίμενε,να δει και τη δική μου στάση,τη δική μου αντίδραση,αλλά κυρίως εκείνη τη σωματική δύναμη που με ενέπνεε από ότι φαίνεται,η απαξίωση,η υποτίμηση,η πλήρης αδράνεια και αδιαφορία του,καθώς μεγάλωνε μέρα με τη μέρα ,αν και η δική του δικλείδα ασφαλείας,λεγόταν,δεν έχω λεφτά ,δεν έχω ασφάλεια,δεν έχω κάποιο μέσο επιβίωσής μου και συντήρησής μου ,για τον άρτον τον επιούσιον.

Επεδίωκε να βγει το διαζύγιο,να αποβεί,διόλου αναίμακτο ,ανώδυνο ,αλλά κυρίως ,πονούσε και μόνο η ιδέα που εγώ ,αποφάσιστα να σταματήσω τα πάντα κι εγώ το τίποτα ,όπως με αποκαλούσε τελευταία ,να σταθώ δυνατό εμπόδιο,στα σχέδιά του,στα δικά του μέτρα και σταθμά ,που επέβαλλε εντελώς δημοκρατικά και μη καταδυναστευτικά ,τα θέλω και επέβαλλε με πάσα ισχύ και δύναμη ,προσταγής ,τα πρέπει του.

Κάθομαι ,σκέφτομαι,μετρώ τα λάθη μου ,αναμετρώ τις παραλείψεις μου ,τι έπρεπε να κάνω,τι δεν είχα κάνει ,μα τα πάντα ,δηλώνουν ρητά και κατηγορηματικά ,λάθος ,έπρεπε να χε γίνει πιο μπροστά

Να αποφευχθούν στιγμές,βίαιες καταστάσεις,εντάσεις ,υποτακτικές στάσεις ,μα κυρίως να μη δηλωθούν και να μην εκδηλωθούν,εκείνες οι βίαιες και βιαιότατες συμπεριφορές ,που χαν ξεφύγει και των δυο τα νεύρα και οι βρασμοί ψυχών,που τρόμαζα καν ,όταν όχι το έβλεπα να γίνεται ,αλλά και στη σκέψη ακόμα,πως κάτι κακό θα γινόταν.

Αυτός ο φόβος και ο τρόμος ,ακόμα με διακατέχει,τι κι αν έφυγε ,αν τον έδιωξα και αποφάσισα να συνεχίσω τη ζωή μου ,με το φύλακα άγγελό μου,τα παιδιά μου ,αυτό με κρατάει ξάγρυπνη,πολλά βράδια,πολλές μέρες ανήσυχη και αφουγκράζομαι και τον παραμικρό θόρυβο.

Ναι,κάνουμε τα λάθη μας,τα παραδεχόμαστε και αν θέλουμε να τα συγχωρήσουμε,έχει καλώς,αλλοιώς ,δεν αφήνουμε ,δεν κρατάμε τον άλλον σε έναν αργό ,νωχελικό και ζωντνό θάνατο,επιβεβαιώνοντάς του ,συνεχώς και αδιάλλειπτα τα λάθη του,ώστε να καταφεύγει καμιά φορά και στην αυτοχειρία,βλέποντας και αντικρίζοντας παντού,το μαύρο σκοτάδι,εκείνο το έρεβος,το μπαλκόνι,που τον καλεί να το υπερπηδήσει και βρισκόμενος στο κενό ,να καλύψει ,ίσως για τελευταία του φορά ,τα μισητά του λάθη ,πάθη ,ζωής .

Μιας ζωής ,που μερικοί θέλησαν να τη δούνε,να τη χαρακτηρίσουν,να την επαινέσουν,να την επικρίνουν,μα δε θα είναι ποτέ ικανοί να τη ζήσουν και μέσα από κείνες τις ενεργές τους δράσεις και αντιπαραθέσεις,να δώσουν και να παραδώσουν,τα δικά τους κατηγορητήρια,καταγγελτικές εκδικάσεις ,μα ποτέ δε θα ναι σε θέση,να δώσουν εκείνα τα απαλλακτικά βουλεύματα ,εις χάριν των κατηγορουμένων,ψυχών,ηθών ,μα κυρίως εκείνων των επιρροών και των επιρρεπών στάσεων και μη αντιστάσεών τους,καθώς το θολό τοπίο διευρυνόταν και μεγενθυνόταν ,απ τα βάθη της ψυχής ,ως την επιφάνεια της αντικειμενικότητάς του.

Μια μέρα σαν κι αυτή ,θα θελα και πάλι να τη ζήσω,να δείξω και να αποδείξω ,πιο πολύ ,σε μένα και σε κανένα άλλον,πως όταν θες και όταν ζητάς κάτι ,πολύ ,μέσα απ την καρδιά σου ,γίνεται και απλά μετά συμετέχεις,ως ένας πρωταγωνιστής και ποτέ ως ένας απόμακρος θεατής και παρακινητής απλά ,διαφόρων εκφάνσεων των φάσεων ,των κινήσεων και των ρόλων της ζωής σου,που καλείσαι να είσαι ο συμμετέχων,αρμόδιος και ειλικρινής μαχητής των θέλω και των ονείρων σου .

Οταν ο θεός λένε,θέλει να σε σώσει,σου στέλνει κάποιον ,να σ αγαπήσει.

Αυτό συνέβη και με μένα και δόξα το Θεό,όλα βαίνουν αισίως και κυρίως μέρα με τη μ έρα αντιλαμβάνομαι ,όχι απλά το πόσο τυχερή είμαι ,αλλά συννειδητοποιώ,πως δεν αρκεί να δίνεις ,αλλά και το να λαβαίνεις,καθώς και το αντίστροφο.

Σε μια σχέση ,όταν ο σεβασμός,η ειλικρίνεια,η αλήθεια ,ο θαυμασμός ,μα κυρίως η ανθρωπιά και το μεγαλείο αυτής,υπερτερεί,σύμφωνα ,με τις παρακαταθήκες και τα βιώματα του άλλου,τότε συντελείται και διατελείται μέγα θαύμα ζωής,που απλά το χαίρεσαι και παρακαλάς,να μην τελειώσει ποτέ .

Θες να το βλέπεις ,να αποκτά σάρκα και οστά ,να μεγαλώνει,να ωριμάζει ,αλλά κυρίως και απ τις δυο πλευρές ,να γίνεται αληθινό ,δυνατό και έντονο ,το συναίσθημα ,της έλλειψής και της συνεχούς ευρισκόμενης υπαρκτής ,παρουσίας και δέσμεύσής μας ,με αυτήν.

Αξέχαστη ημερομηνία,αξέχαστες μέρες που χουν χαραχτεί στη μνήμη μου και αποτελούν,η καθεμιά τη δική της σημασιολογική ,ενδεδειγμένη χάραξη και επίτιμη επίκληση .

24/10/2016.....η στιγμή ,που αποφασίστηκε ,να βγουν εκείνα τα αγκάθια απ την καρδιά μου ,που ήταν μάλλον ευδιόρατα και πασιφανέστατα,σε κάποιον ,που θέλησε ,όχι μόνο να τα δει ,να τα παρατηρήσει,αλλά και να τα βγάλει ,να τα περιποιηθεί και να φροντίσει ,στην εκ βαθέων.εκρίζωσή τους .

14/9/2017...συν μία μέρα ,θα είχα την επέτειο ενός γάμου,15/9/1990..χρόνια με ,γέλια ,χαρές ,λύπες ,με λαμπερές στιγμές ,τις γεννήσεις των αστεριών μου ,,,τα τέσσερά μου παιδιά ,που δυστυχώς ,δε σταθήκαμε αντάξιοι των δικών τους προσδοκιών και επιθυμιών,που ότι και να μου πουν ,ίσως να ναι και λίγο ,αλλά το μόνο ,σίγουρο και βέβαιο ,είναι ένα και μ αυτό θέλω  να αφήσω το κείμενο αυτό ,ως ένα αποτύπωμα της ζωής μου,.

Εκανα τα πάντα ,ότι μπορούσα,αλλά στο να χανα την ψυχική μου υγεία,να έτρεφα τα αρρωστημένα και καταπατημένα δήθεν εδάφια ,χειριστικά ,προς μέρους μου,αποφάσισα και έδωσα  το τέλος ,αφού στηρίχτηκα και βασίστηκα στα λόγια ,στις πράξεις και κυρίως στην αλήθεια ,του δικού μου φύλακα αγγέλου .

Αυτός πια έκπτωτος για τη γηραιά όντως κόρη του .


Άννα Ζανιδάκη