«Δὲν καταλάβαμε ἀκόμα ὅτι εἴμαστε Ἐκκλησία καὶ ὄχι κολλέγιο προνομιούχων πολιτῶν»

Μία ομιλία με πολλαπλά και ηχηρά μηνύματα πραγματοποίησε την Κυριακή των Βαϊων ο Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος. Όπως σημείωσε, τον τελευταίο καιρό έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά, λόγω της πανδημίας και των αποφάσεων για τους ναούς.

Όπως χαρακτηριστικά υπογράμμισε ο Σεβασμιώτατος, «δεν καταλάβαμε ἀκόμα ὅτι εἴμαστε Ἐκκλησία καὶ ὄχι κολλέγιο προνομιούχων πολιτῶν. Ἀπαιτοῦμε, ἀπειλοῦμε, δαγκωνόμαστε μεταξύ μας, ἐφευρίσκουμε ἐχθροὺς γιὰ νὰ τοὺς πετροβολοῦμε, ἐξευτελίζουμε ἀδελφοὺς γιὰ νὰ ἐξαίρεται ἡ εὐσέβειά μας. Δὲν καταλάβαμε ἀκόμα, τίνος πνεύματος εἴμαστε μαθητές. Μᾶς ἄκουσαν οἱ ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας, αὐτὲς τὶς μέρες καὶ μᾶς φοβήθηκαν».

Όλη η ομιλία του Μητροπολίτη

«Τῇ Κυριακῇ τῶν Βαΐων, τὴν λαμπρὰν καὶ ἔνδοξον εἴσοδον εἰς Ἱερουσαλὴμ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἑορτάζομεν».

Γιατί, εἶναι λαμπρὴ ἡ εἴσοδος στὰ Ἱεροσόλυμα, ἀφοῦ ὁδήγησε στὸ Πά-θος; Γιατί, εἶναι ἔνδοξη ἡ εἴσοδος στὴ Σιών, ποὺ ἀνέβασε τὸν Ἰησοῦ στὸ σταυρό; Οἱ μαθητές Του, λίγες μέρες πρίν, ζήτησαν νὰ μὴν ἔρθουν στὴν Ἁγία πόλη! Καὶ ὁ ἴδιος στὴ Γεθσημανῆ θὰ ζητήσει «εἰ δυνατόν, παρελθέ-τω τὸ ποτήριον…». Ὅμως, ἡ Ἐκκλησία ἐπιμένει· ναί! εἶναι λαμπρὴ ἡ εἴ-σοδος καὶ ἔνδοξη! Ἐπειδή, Αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος τοῦ Θεοῦ, νὰ ὑποφέρει

Πατέρας γιὰ χάρη ὅλων τῶν παιδιῶν του! Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ, τοῦ δικοῦ μας Κυρίου, νὰ θυσιάζεται ὁ Θεάνθρωπος γιὰ νὰ ζή-σει ὁ ἄνθρωπος. Ἆραγε, ἐμεῖς τὸ καταλαβαίνουμε; Ἡ Ἰουδαία ἔβλεπε τὸ γιὸ τοῦ ξυλουργοῦ πάνω σ’ἕνα ὀνάριο. Ὅμως, τὰ παιδιὰ στὰ Ἱεροσόλυ-μα φώναζαν: «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος…». Οἱ ἁπλοὶ ἄνθρωποι διαλα-λοῦσαν: «Ὡσσαννά, τῷ υἱῷ Δαβίδ…». Γιὰ μᾶς, ὅμως, τοὺς Χριστιανοὺς Ὀρθοδόξους Ἕλληνες, στὴν περίοδο τῆς πανδημίας, ποιὸς εἶναι ὁ Χρισ-τός; Ποιὰ θέση καταλαμβάνει στὴ ζωή μας; Πόσο σοβαρὰ παίρνουμε τὴν παρουσία Του στὸν καθημερινὸ βίο μας; Πλησιάζουμε στὸ Πάσχα καὶ ὑποδεχόμαστε σήμερα τὸ Χριστό, ἆραγε μὲ πόση συναίσθηση, μὲ πόση διάκριση, μὲ πόση ταπείνωση; Ξεσηκώσαμε τὸν κόσμο, γιατί; γιὰ νὰ τηρήσουμε τὸ ἔθιμο; Ἀπαιτοῦμε τὸ ἄνοιγμα τῶν Ναῶν μας, γιατί; γιὰ νὰ τοὺς γεμίσουμε μὲ τὴν ἁγιοσύνη μας; Ἐπαναστατοῦμε γιὰ νὰ κοινω-νήσουμε, γιατί; κοινώνησε ποτὲ κανείς μας ἄξιος; Καὶ πρῶτος αὐτὸς ποὺ σᾶς μιλάει! Πονᾶμε αὐτὴ τὴ στιγμή, ποὺ σᾶς μιλᾶμε βλέποντας μπροστά μας τὰ ἄδεια σας καθίσματα. Ὅμως, ἀκοῦστε με σᾶς παρα-καλῶ: ἡ Ἐκκλησία ποτὲ δὲ χάνει, πάντα κερδαίνει. Ἐκκλησία ἐννοοῶ ὅλους ἐμᾶς ποὺ τὴν ἐμπιστευόμαστε. Μιὰ πνευματικὴ ἰχνηλασία τῆς δοκιμασίας αὐτῆς, θὰ μᾶς ὠφελήσει ὅλους, κληρικοὺς καὶ λαϊκούς. Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἔθιμο, εἶναι ζωή. Δὲν εἶναι θρησκευτικὴ ὑποχρέωση, εἶναι ὀξυγόνο. Τὸ Πάσχα εἶναι πέρασμα ἀπὸ τὸ μονοπάτι τῆς μετάνοιας. Ἡ θεία κοινωνία εἶναι φάρμακο, ναί! παραδεχόμαστε ὅμως ὅτι εἴμαστε πνευματικὰ ἄρρωστοι; Σκέφτομαι ἀπὸ τὸ πρωΐ: «τώρα κάθομαι ἐδῶ καὶ πονάω, ὅμως, πόσες φορὲς πάτησα ἐκεῖ, ποὺ οἱ ἄγγελοι φοβοῦνται νὰ κυττάξουν!

Γράφτηκαν πολλὰ καὶ εἰπώθηκαν περισσότερα αὐτὸ τὸ διάστημα. Δὲν μὲ στενοχωροῦν ὅσα λένε ἄμοιροι καὶ ἄγευστοι τῆς παραδόσεώς μας. Μὲ λυποῦν ὅμως ἐκεῖνα ποὺ ἐκφράζονται ἀπὸ τάχα χριστιαοὺς δικούς μας, βαπτισμένους στοὺς Ναούς μας, κοινωνημένους ἀπὸ τὰ χέρια μας, ἐπειδὴ τὰ γραφόμενά τους δὲν δείχνουν συντριβή, δὲν φανερώνουν συναίσθηση, δὲν μοσχοβολοῦν ταπείνωση καὶ δὲν ἀποπνέουν ἀγάπη. Δὲν καταλάβαμε ἀκόμα ὅτι εἴμαστε Ἐκκλησία καὶ ὄχι κολλέγιο προνομιούχων πολιτῶν. Ἀπαιτοῦμε, ἀπειλοῦμε, δαγκωνόμαστε μεταξύ μας, ἐφευρίσκουμε ἐχθροὺς γιὰ νὰ τοὺς πετροβολοῦμε, ἐξευτελίζουμε ἀδελφοὺς γιὰ νὰ ἐξαίρεται ἡ εὐσέβειά μας. Δὲν καταλάβαμε ἀκόμα, τίνος πνεύματος εἴμαστε μαθητές. Μᾶς ἄκουσαν οἱ ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας, αὐτὲς τὶς μέρες καὶ μᾶς φοβήθηκαν.

Ἔτσι, λοιπόν, ὑποδεχόμαστε τὸ Χριστὸ στὰ Ἱεροσόλυμα; Ἔτσι πλησιάζουμε τὸ Πάσχα; Ἔτσι προετοιμαζόμαστε νὰ Τὸν κοινωνήσουμε; Ναί! θὰ ζήσουμε ἕνα ἀλλιώτικο Πάσχα, φέτος. Προσέξτε! ὅμως, ἀγαπητοί μου; Καμμιὰ Κυβέρνηση δὲν ἔκλεισε τοὺς Ναούς, καμμιὰ Ἱερὰ Σύνοδος δὲν ἀπαγόρευσε τὶς Ἀκολουθίες. Ὁ Χριστὸς εἶναι ποὺ κρύφτηκε ἀπὸ μᾶς, ἐπειδὴ δὲν Τὸν ἀξίζουμε. Ὅμως ἂς βγάλουμε γλυκὸ ἀπὸ τὸ πικρό. Ἂς κρατήσουμε τὸ τριαντάφυλλο καὶ ὄχι τὸ κοτσάνι. Αὐτὴ ἡ στέρηση ἂς γίνει εὐκαιρία. Ἰδοὺ καιρὸς εὐπρόσδεκτος…, λέει ἡ Γραφή. Τουλάχιστον, ἐφέτος, ἂς ἀναζητήσουμε τὸν Χριστό, στ’ ἀλήθεια. Ὄχι πίσω ἀπὸ ἔθιμα, ὄχι κάτω ἀπὸ ψευδαισθήσεις, ὅτι εἴμαστε εὐσεβεῖς, ὄχι μὲ ἀπαίτηση, σάμπως ν

Λέει ὁ Συναξαριστής, γιὰ ἕναν στρατηγό, ποὺ ἀνέβηκε σὲ βουνὸ νὰ κυνηγήσει. Μόλις εἶδε ἀπὸ μακρυὰ ἕναν ἐρημίτη, τὸν πλησίασε καὶ τὸν ρώτησε «τί κάνεις ἐδῶ, γέροντα»; Ἐκεῖνος τοῦ ἀπάντησε: «ἐσὺ πές μου πρῶτα, γιατὶ ἦρθες ἐδῶ πάνω»; Ὁ στρατηγὸς ἀπάντησε: «γιὰ νὰ κυνηγήσω». Τότε ὁ γέροντας τοῦ εἶπε: «κι ἐγὼ αὐτὸ κάνω, εὐλογημένε, κυνηγῶ τὸ Θεό μου»1! Μακάρι νὰ μᾶς ἀξιώσει ὁ Θεός, ὁ καλὸς Θεὸς νὰ τὸν ἀναζητήσουμε στὰ σοβαρὰ φέτος. Νὰ ἀναλογιστοῦμε τὴν μέχρι τώρα σχέση μας μαζί Του. Νὰ ἀποφασίσουμε, νὰ τολμήσουμε νὰ Τὸν ἀκούσουμε, ἐπειδὴ συνήθως δὲν Τὸν ἀκοῦμε, τοῦ ζητᾶμε. Καὶ νὰ κατάλάβουμε ὅλοι, τόσο οἱ ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας, ὅσο καὶ οἱ ἐκτός, ὅτι «ὁ Θεός, ὅσο παραθεωρεῖται τόσο πιὸ ἀπαιτητικὸς γίνεται». Τουλάχιστον ὁ δικός μας Θεός, αὐτὸν ποὺ μᾶς ἀποκάλυψε ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ μᾶς τὸν κατέστησε οἰκεῖο καὶ φίλο μας, ἐπάνω στὸ Γολγοθᾶ.

Δόξα τῷ Θεῷ, λοιπόν καὶ γιὰ φέτος, Πατέρες, ἀδελφοὶ καὶ ἀδελφές μου. Θὰ περάσουμε μαζὶ τὴν Μεγ. Ἑβδομάδα καὶ τὸ Πάσχα. Θὰ χαροῦμε μαζὶ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας, σὰν δική μας ἀνάσταση τοῦ ἐσωτερικοῦ μας πεθαμένου κόσμου. Ἡ ἀπόσταση τοπικὴ εἶναι, ὄχι πνευματική. Ὁ Χριστὸς εἶναι καὶ θὰ εἶναι στὸ «μέσον ἡμῶν». Ἀμήν”.