Οι άξιοι και τίμιοι «Υπηρέτες» του ΤΙΠΟΤΑ ορκίζονται στον δικό τους ΘΕΟ, στον ΘΕΟ του ΤΙΠΟΤΑ!!!

Πολλά από τα μέλη της κυβέρνησης, της νέας κυβέρνησης της πρωτης φορά ααριστεράς που θα ορκίστεικε εκ νέου δεν ήξερε αν έπρεπε να ορκισεί, αν ήθελε και αν έχει σε κάτι να ορκιστεί. Βρε μπας και δουλευόμαστε κανονικά όλοι σε τούτο τον τόπο;

Ας ορκιζόταν στον απλό άνθρωπο που κάθεται στην ουρά του συσσιτίου της ενορίας ή του δήμου ή όποιας κοινωφελούς ομάδας ή της ζωής περιμένοντας με την σακούλα ή το καλάθι του άδειο να του στάξεις δύο σταγόνες ελπίδας μεταφρασμένες σε ένα μπολ φασολάδα, δυο ντομάτες και μισή κουραμάνα ψωμί. Ας ορκιζώταν στις ψυχές όσων σιώπησαν, αγωνίστηκαν, και τέλος έδωσαν την ζωή τους και την ψυχή τους να έχεις σήμερα εσύ παλιοχαρτογιακά το δικαίωμα να μην «ορκιστείς», για να έχεις δικαίωμα στην τρύπια και καταστρατηγημένη «δημοκρατία» σου και να φοράς το το ακριβότερο ταγεράκι η συνολάκι.

Ο Απλός άνθρωπός της Ελλάδας, απαιτεί να ορκιστείτε όλοι σας σκυμένοι στα γόνατα, ικετεύοντας για κατανόηση και υπομονή και να ξέρετε πως αν παρ' ελπίδα ένας τολμήσει ξανά να πληγώσει την αξιοπρέπεια του να μην ψάξει πολύ να βρει σχοινί να κρεμαστεί, αλλά να το έχει στην τσέπη του.

Ας ορκιζόταν, λοιπόν οι κυρίες με το περιποιημένο νύχι, τις burberry τσάντες και τα χρυσά μανικετόκουμπα, σε όσους το χώμα έχει εισχωρίσει στα νύχια τους και δεν βγαίνει όσο και αν τα πλένουν μετά την δουλειά και δεν επιτρέπουν με τίποτα και δεν πρέπει να γίνει εργαλείο για την μηχανή που τις ταΐζει. Μόνο που θα πρέπει επίσης να γνωρίζουν πως τα πέντε χρόνια υπομονής που εν γνώση τους κάανουν, ακόμα κι αν τα γόνατά τους έχουν φθαρεί και δεν θα γίνουν, με τίποτα εφαλτήρια της προσωπικής τους αναρρίχησης!

Ας ορκιζόταν στα άσπρα μαλλιά όσων περιμένουν καρτερικά και δεν φύσηξε κανένας αέρας αλλαγής από τότε που ήταν ακόμη καστανά. Ας ορκιζώταν στα άσπρα μαλλιά που είναι τόσο άσπρα πια που κάνουν τον πολίτη αυτής της χώρας, αόρατο όταν στήνεται στις ουρές για μια εξέταση. Που τον κάνουν αόρατο, όταν παίρνει το χαρτάκι αναμονής έξι μηνών για μια εξέταση ενώ του έχουν δώσει μόνο δύο μήνες ζωής διορία. Τολμάνε να ορκιστούν, δεν νομίζω γι' αυτό παλεύουν να καταργηθεί ο όρκος των δημοσίων, γιατί τον Θεό τους δεν τον έχουν σίγουρα υπόψην, δεν έχουν όμως και τσίπα και ίχνος ντροπής.

Ας ορκιζόταν  δει το χωράφι του απλά περιμένωντας την αυγή να μετρίσει τι συντρίμια που του έχουν απομείνει. Η παγωνιά έρχεται κάθε χρόνο, χρόνια τώρα, το ίδιο η περισσότερο σκληρή. Στο βιος του να ορκιστούν, όταν καλείται ο κάθε έμπορος να διαπραγματεύεται και να κάνει παζάρια με τον ιδρώτα τους τη επιβίωση των παιδιών του.

Ας ορκιορκιζόταν στην αγωνία όσων στα δεκαεπτά τους χρόνια μετρούν τα καρφιά που θα βάλουν στην εργασιακή τους κάσα, σ’ αυτή που θα τους υποχρεώσουν μόλις τελειώσει το σχολειό για χρόνια, όσο θα υπάρχει δουλειά δηλαδή, επειδή τα όνειρα, είναι γι’ αυτούς που στο τέλος νικιούνται.

Ας ορκιζόταν σε όσους κατέστρεψαν τα σωθικά τους αφού τα χημικά από την βιομηχανία τα είχαν λιώσει και για 250 ή 300 ένσημα δεν βγήκαν και ούτε ποτέ θα βγούν στη σύνταξη. Την ώρα που χιλιάδες τραπεζικοί και δημόσιοι υπάλληλοι έχουν βγει σε αναπηρική σύνταξη από τα 42 τους δίχως να εράσουν καμιά επιτροπή ή χωρίς ίχνος ντροπής και ευθυξίας.

Ας ορκιζόταν στα παιδιά που το μέλλον τους έγινε «φακελάκι» στο γιατρό ή στον αντιδήμαρχο για μια θέση στον δημόσιο παιδικό σταθμό και άλλα τέτοια.

Ας οορκιζόταν σε όσους πολίτες που όταν εκείνοι θα παίρνουν το πρωινό τους ή θα πίνουν τον καφέ τους στο καφενείο της Βουλής με προνομιακή τιμή μάλιστα, οι πολίτες θα έχούν γυρίσει στο σπίτι χωρίς να έχουν εξασφαλίσει μισή φραντζόλα ψωμί αλλά με ένα πακέτο λογαριασμούς για πληρωμή. Στα 50 χρόνια, έπειτα από 20-25 χρόνια εργασίας, υποχρεώσατε μια σειρά κόσμου, να ελπίζει σε ένα ισχνό ταμείο ανεργίας 380€ για 14 μήνες και τέλος.

Ας ορκιζόταν στο ξημέρωμα της κάθε μας μέρα που εδώ και πέντε τουλάχιστον χρόνια μοιάζει βουνό και μας θέλει είτε στη ζωή, είτε πεθαμένους να τους εξασφαλίσουμε πως θα τους πληρώνουμε.

Τέλος, αν άντεχαν ας ορκιζόταν στον δικό μου Θεό, γιατί ο δικός τους είναι τεκμηριωμένο πως δεν υπάρχει και κοντά δύο αιώνες τώρα, έχει γίνει κατήγορός μου, τιμωρός μου και ο εχθρός μου. Στον δικό μου λοιπόν Θεό ας ορκιζόταν, που παίζει σοβαρά να υπάρχει, εκεί να δω να κότσια τους.

Και δίχως ίχνος ντροπής προτίμησαν να ορκιστούν με πολιτικό όρκο, στο πουθενά, για το τίποτα σε ότι ακριβώς επιρετούν τα τελευταία χρόνια το απόλυτο τίποτα δηλαδή.


Δορυς/Doris
Κατερίνη 2-10-2015