ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ…. Εκατό χρόνια μνήμης.

Η 19^η Μαΐου, με ψήφισμα της Ελληνικής Βουλής το 1994, έχει ανακηρυχθεί ως ημέρα μνήμης για τη γενοκτονία των Ελλήνων στον Μικρασιατικό Πόντο.  Η αναγνώριση αυτή που δικαίωσε ηθικά τον ποντιακό ελληνισμό έχει τεράστια ηθική και ιστορική σημασία για τον σύγχρονο ελληνισμό.

     Ήταν τιμή μου, που το 2014, ως μέλος του Ελληνικού κοινοβουλίου, συμμετείχα ενεργά, με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες, αρχικά με τοποθέτησή μου στη Βουλή και στη συνέχεια με κοινή επιστολή μου, μαζί με άλλους βουλευτές προς τον Πρωθυπουργό, στη θέσπιση του νόμου 4285/2014, σύμφωνα με τον οποίο, συνιστά ποινικό αδίκημα, ο ευτελισμός και η κακόβουλη άρνηση της γενοκτονίας των Ποντίων και άλλων χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής.

   Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου υπήρξε αναντίρρητα ένα από τα πιο στυγνά εγκλήματα εις βάρος του ελληνισμού. Ομαδικές δολοφονίες, βιασμοί, εξορίες, ταπεινώσεις και άλλες σκηνές δαντικής φρίκης συμπλήρωναν ένα ανείπωτο μαρτύριο, που οδήγησε προσχεδιασμένα στην εξόντωση της ακρόπολης του ελληνισμού του Πόντου.

    Πρόκειται ,επομένως, για ένα μείζον εθνικό θέμα, καθώς η μεγάλη τραγωδία της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, αποτελεί ένα αδιαμφισβήτητο ιστορικό γεγονός, που πολλοί από εμάς, τους απογόνους εκείνων που μαρτύρησαν, την ακούσαμε και τη μάθαμε όχι μόνο από ιστορικές καταγραφές, αλλά και από τα βιώματα και τις ζωντανές αφηγήσεις των παππούδων και των γιαγιάδων μας και δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν.

   Σήμερα, απέναντι σ΄αυτό το σημαντικό ζήτημα, οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου οφείλουν να σταθούν ενωμένες, ώστε να καταστεί δυνατή η διεθνής αναγνώριση της γενοκτονίας του Ελληνισμού του Πόντου, αρχής γενομένης αυτής της προσπάθειας από την Ενωμένη Ευρώπη.

   Αλλά και ο καθένας μας, οφείλει να μην επιτρέψει στη λήθη να διαγράψει τον ξεριζωμό και την τραγωδία των Ελλήνων του Πόντου, οφείλει να διατηρήσει ζωντανή την ιστορική μνήμη. Είναι χρέος μας σε αυτούς που θυσίασαν τη ζωή τους για την πίστη, τη γλώσσα, την ιστορία τους, αλλά και σε όλο τον Ποντιακό Ελληνισμό, που διαπρέπει ανά τον κόσμο κάνοντάς μας υπερήφανους.

   Κάτω από το βάρος των διεθνών εξελίξεων και ανακατατάξεων, γίνεται κατανοητό πως καμιά πραγματικότητα δεν είναι τόσο σπουδαία για τη συνειδητοποίηση του εαυτού μας όσο η ιστορία. Λαοί που χάνουν την εθνική τους ελευθερία μπορούν να απελευθερωθούν. Λαοί που βυθίζονται στην οικονομική χρεοκοπία μπορούν να ξαναβρούν την οικονομική τους ικμάδα. Λαοί όμως που ξεχνούν ή χάνουν την ιστορική και πολιτιστική τους φυσιογνωμία είναι καταδικασμένοι να εξαφανιστούν.

   Η ιστορία, λοιπόν, ζητεί και πάλι να προασπίσουμε την ταυτότητα και την αξιοπρέπειά μας, όπως το επιβάλλουν τα σύγχρονα θεμελιακά αιτήματα και τα απαράγραπτα δικαιώματα της φυλής.